پایگاه اطلاع رسانی فرهنگ امروز

فردوسی و شاهنامه در گفت‌وگو با جلال خالقی مطلق؛

شاهنامه آچار فرانسه نیست

مساله این نیست که شاهنامه چه مشکلی را حل می‌کند، مشکل حل کردن با یک اثر ادبی متعلق به هزار سال پیش است که معنایی ندارد. ضمن آنکه شاهنامه حس ملیت را در ما تقویت می‌کند و پشتوانه بزرگی برای زبان فارسی ماست. این امور نشان‌دهنده اهمیت شاهنامه است.

کرونا یک بیماری پست‌مدرن در گفتار رضا داوری اردکانی؛

نجات آنجاست که خطر آنجاست

کرونا با حمله قلبی و سرطان تفاوت دارد. آنها امور ممکنند و معلوم نیست که کجا هستند و کی می‌آیند، پس بهتر است به حکم طبع خویش و به سفارش بعضی فیلسوفان مانند اسپینوزا بگوییم، زندگی باید کرد و مرگ را باید به فراموشی سپرد.

کرونا و روزگار ما در گفت‌وگو با احسان شریعتی؛

تهاجمی که بشریت را خانه‌نشین کرده است

در این ماجرا خود انسان و انسانیت او، به‌ زبان فیلسوفان وجود-اگزیستانس- چون کرکگور و..، مبتلا به نوعی نومیدی یا «بیماری تا پای مرگ» شده یا به ‌تعبیر نیچه انسانیتی مستهلک، فرسوده و «خسته» شده است. آنجا که می‌گوید: «هیچ‌انگاری امروز چیست اگر همین خستگی نیست؟... ما، امروز از انسان خسته ‌شده‌ایم.

میراث لنین در زادروز ۱۵۰ سالگی او؛

یادگاری های لنین

اتحاد جماهیر شوروی به عنوان بزرگترین دستاورد سیاسی لنین آنقدر ارزشمند است که حتی ولادیمیر پوتین نمی‌تواند ارزش آن را نادیده بگیرد. پوتین که قدرت خود وامدار پایان بخش اتحاد جماهیر شوروی، یعنی بوریس یلتسین است، فروپاشی شوروی را بزرگترین فاجعه ژئوپلتیک قرن بیستم می‌داند.

رسالتِ فرزند کشی در تراژدی یونانی؛

مده آ به مثابه یک زن طاغی

میتوانیم مده آ را زنی الگو برای تمامیِ امروزِ روزِ جهان بنامیم . زنانی که از هر طرف با فشار ها و ظلم های نابرابرانه تهدید میشوند شاید  شخصیت طاغی مده آ بتواند آن ها را از نو بزایَد و آن ها را متذکر به قدرت در حال کمون داخل خویش بکند .

بسترهای تاریخی مفاهیمی که در زمان حال وجود دارند؛

کرونا و تاریخ مفهومی

مورخان خواه ناخواه با مفاهیم عصر خود درگیر هستند. این مفاهیم اگرچه در زمان حال جریان دارند اما دارای بسترهای تاریخی بوده و گویای روند تجربیات انسانی از گذشته به حال هستند. مورخان با ورود به زمینه شکل گیری مفاهیم، از دوره معاصر خود به درک و شناخت عمیق تری از ماهیت تحول زبان تاریخی- مبین فرایند تحولات تاریخی در فضای تجربی - پی خواهند برد.

کرونا، علم و جامعه در گفت‌وگو با حسین شیخ‌رضایی پژوهشگر مطالعات علم؛

بازگشت به بدویت؟

ما امروزه در وضعیت بی‌اعتمادی مطلق هستیم، یعنی حتی به پدر و مادر و همسرمان نمی‌توانیم اعتماد کنیم و دست آنها را بگیریم. وقتی در قبال نزدیک‌ترین افرادمان چنین هستیم، چقدر می‌توانیم به دانشمندان یا به دولتمردان یا به نظام سلامت یا به پیش‌بینی‌ها یا به علم و... اعتماد کنیم. گویی ما به وضعیت اولیه هابزی بازگشته‌ایم که در آن قرار است همه‌چیز از اول ساخته شود.

گفت‌وگو با صادق پیوسته، جامعه‌شناس درباره پیامدهای جهانشمول کرونا؛

کرونا جوامع را هم‌سرنوشت کرد

زمانی در تئوری سیاسی می‌گفتند دولت بزرگ منقرض شده است و پس از این دولت باید کوچک و کوچک‌تر شود. البته این تئوری بیشتر بر پایه اقتصاد بود اما امروز به نظر می‌رسد که تشکیکی در این تئوری ایجاد شده است. نام این پدیده را می‌توان «ضربه سرنوشت مشترک» گذاشت؛ چراکه بسیاری فهمیده‌اند مرکز بدون پیرامون نمی‌تواند به زندگی ادامه دهد. وقتی حاشیه وجود دارد، در هنگام پاندمی یا حتی اپیدمی‌های گسترده نمی‌توانیم از حاشیه انتظار رعایت بهداشت را داشته باشیم.

«علم» ، «امید» و «بحران کرونا»

آدمی در مرز بین هستی و نیستی، جهان مرئی و نامرئی، واقعیت و رؤیا، هشیاری و ناهشیاری، خاطره و پیشگویی قرار دارد و هستی او همواره بین نومیدی و امید در نوسان است. حس فقدان مهم‌ترین سرچشمه امید به شمار می‌رود. جهانی را تصور کنید که کوچکترین فقدانی در آن نباشد و همه چیز سر جای خود قرار داشته باشد، در این جهان به چه چیزی می‌توان امید بست؟ امید و فقدان مثل «بالا» و «پایین» هم‌بودِ یکدیگرند؛ هر جا فقدان و محرومیت است امید هم هست. اما خیر و شر چگونه می‌توانند هم‌بود هم باشند؟

تاملی درباره عصر پساکرونا؛

زنده باد سیاست در عصر پساکرونا!

به نظر می‌رسد ویروس کرونا مجدداً تقدم و اولویت امر سیاسی را اعاده کرده است. ... جهانی‌سازی، به ویژه در چهره نولیبرالیسم، به نفع سود بیشتر روزبه‌روز از اهمیت امر سیاسی در سپهر عمومی کاست. چنان به نظر می‌رسید که زورق حیات به ساحل امن پساتاریخ رسیده است و دیگر نیاز چندانی به هیاهوی سیاست نیست. اما کرونا بار دیگر نشان داد هیچ ساحل امنی وجود ندارد. رؤیای عصر بی‌سیاست به پایان رسیده است و سیاست دیگر نمی‌تواند مسئولیتش را به دیگری واگذارد.

یادداشت سوم رضا داوری اردکانی در مورد کرونا؛

کرونا آزمونی برای ما و جهان

از آگامبن فیلسوف ایتالیایی نقل کرده اند که شیوع ویروس کرونا یک وضع استثنایی برای حکومت‌ها به وجود آورده است، اما این وضع به سیاستمداران نه فقط مجال و فرصت اعمال قدرت نمی‌دهد بلکه شاید بتواند سیاست را از میدان بیرون کند. در فضایی که ویروس کرونا پدید آورده است، سیاست و ایدئولوژی خاموشی اختیار کرده اند.

اگزیستانس و کنش خلاق

کنش خلاق، کنشی است در جهت متجلی ساختن صورت‌های مختلف معنا در قالب شکل و ماده و رفتار که منجر به دگرگونی در «اکنون» و «وضعیت کنونی» دازاین می‌شود و قیام ظهوری برای برون‌جستن از این وضعیت، دگرگون کردن سطح معمول زندگی و ممکن‌کردن «امکان‌های دیگر» را ممکن می‌سازد.

مقاله جدید اسلاوی ژیژک درباره کرونا و تحشیه ای بر آن؛

مشتِ فیلم «بیل را بکش» به سرمایه‌داری

اِپیدمی ویروسِ کرونا پیوسته منتشر شده و اپیدمی‌های وسیعی از ویروس‌هایی ایدئولوژیک را به راه انداخته است. ویروس‌هایی در جوامعِ ما که در سکوت به فعالیت مشغول بودند: اخبار جعلی (fake news)، تئوری‌های توطئه پارانوئیک، هیاهوهای نژادپرستانه و غیره. نیازِ پزشکی موجه برای قرنطینه‌ تحتِ فشار ایدئولوژیک پژواکی برای تاسیس مرزهای روشن به راه می‌اندازد؛ پژواکی برای قرنطینه دشمنانی که تهدیدی برای هویت ما به حساب می‌آیند.

تحلیل اسلاوی ژیژک درباره کرونا؛

ویروس ایدئولوژی

برای مردم ووهان زمان، زمانِ احساس شرم و ننگ نیست، بلکه زمان جمع آوردنِ شجاعت و دوام آوردن صبورانه در مبارزه شان است. در چین افراد شایسته تحقیر، تنها آن کسانی اند که در عین حال که از خود به شدت محافظت می‌کنند، به شکل رسمی و اداری این اپیدمی را کم اهمیت و ناچیز نشان دادند... اما کسانی که باید واقعاً شرمنده باشند، همه ما در سرتاسر جهان هستیم که به قرنطینه کردن چینی‌ها می‌اندیشیم.