به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از تسنیم؛ برنامه تلویزیونی «آقای گزارشگر» در ایام پخش واکنش‌های متفاوتی را برانگیخت. روابط عمومی شبکه سوم یادداشتی در پاسخ به این انتقادات به رسانه‌ها فرستاده است:

برنامه تلویزیونی «آقای گزارشگر» به تهیه کنندگی مهدی محمدی را که در ایام نوروز از شبکه سه سیما به پخش شد را باید اولین گام در مشارکت بالای مردمی در روند برنامه سازی دانست. جریان پویا و فعال حضور آنان در برنامه و شرکت بیش از 6000 نفر علاقمند به گزارشگری ورزشی را بدون در نظر گرفتن محتوا و ویژگی‌های کیفی این برنامه باید به فال نیک گرفت. چراکه حضور این تعداد شرکت کننده در یک رقابت رسانه‌ای و ایجاد بستری رایگان برای رقابت در حوزه‌ای که نیازمند جذب و شناسایی افراد با استعداد و توانمند است، اتفاقی تجربه نشده در مدیوم تلویزیون است. اگرچه برخی از سایت‌های خبری و وبلاگ‌های شخصی این روز‌ها به مقایسه این برنامه با نمونه‌های مشابه خارجی می‌پردازند اما در این فضا جای طرح این سوال مطرح است که مگر سریال‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی بر اساس الگوهایی غیرایرانی طراحی و ساخته نمی‌شوند؟ آیا نمی‌توان برای بعضی دیگر از قالب‌های برنامه سازی همچون برنامه‌های ترکیبی و جُنگ نمونه غیرایرانی پیدا کرد؟ مگر رسانه ملی در همه ساختارهای خود بر اساس الگوهایی خودساخته عمل می‌کند که حالا باید این برنامه را مستثنی دانست؟!

ضمن اینکه مسابقه آقای گزارشگر اساسا حوزه‌ای متفاوت از برنامه ماهواره‌ای دارد و به همین دلیل می‌توان نخستین نقطه افتراق آن را در مضمون و محتوای متفاوتش یافت. برای این برنامه همچنین می‌توان نقاط افتراق بیشتری را هم بر شمرد که به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود: مسابقه آقای گزارشگر از چهار داور اصلی بهره می‌گیرد و در هر برنامه یک داور به عنوان کار‌شناس مه‌مان با پروژه مشارکت دارد.
آیتم‌ها و بخش‌های مختلف برنامه دارای تفاوت‌های قابل توجهی با برنامه‌های مشابه خارجی است. حضور هنرمندان در مقام گزارشگران فوتبال در برنامه گذشته از ایجاد جذابیت و تنوع در برنامه بر این تفاوت تاکید می‌کند.

قالب رقابتی این برنامه و ساختار آن به گونه‌ای انعطاف پذیر می‌تواند در اختیار هر محتوایی قرار داده شود و با ایجاد تغییراتی جزئی یا کلی در آن برای رقابت‌هایی این چنینی مورد استفاده قرار گیرد.

همچنین در مسابقه آقای گزارشگر شرکت کنندگان صرفا به گزارش فوتبال نمی‌پرداختند و تلاش شده بود تا آن‌ها در آیتمی جانبی هم سایر مهارت‌های فوتبالیشان را به منصه ظهور برسانند و مورد ارزیابی قرار دهند.

گروه بندی در این مسابقه نیز از دیگر تفاوت‌های آن با برنامه‌های مشابه خارجی بود و همچنین تنوع قومی و در نظر گرفتن موقعیتی برابر و یکسان برای شرکت کنندگان تهران و سایر شهر‌ها و روستاهای کشور از دیگر امتیازاتی بود که می‌توان به آن اشاره کرد.

از این رو به کار بردن عبارت تقلیدی بودن برای این برنامه جایز نیست و شاید بهتر است این رقابت توامان رسانه‌ای و ورزشی را یک الگو برداری ایرانیزه شده و تجربه نشده در رسانه ملی بدانیم.

همچنین داوران این مسابقه که در مواردی به نحوه کار‌شناسی و ارزیابی شرکت کنندگان از سوی آنان اعتراض و انتقاد صورت می‌گیرد بر اساس ملاک‌هایی از پیش تعریف شده که در فینال این مسابقه هم به آن اشاره شد، اقدام به داوری شرکت کنندگان کرده‌اند. جنس صدا، لحن گزارشگران، فن بیان، شناخت بازیکنان و دانستن اسامی ورزشگاه‌ها، دانش فوتبالی و قوانین آن از جمله این معیارهای رسانه‌ای است که با در نظر گرفتن سهمی مشخص از امتیاز دهی برای هر داور و برای هر معیار درصد عملکرد سلیقه‌ای در رتبه بندی کاهش داده می‌شود. ضمن اینکه اساس رقابت‌هایی از این دست بر حذف عده‌ای و راه یابی عده‌ای دیگر به مراحل بالا‌تر قرار دارد و بنابراین طبیعی است که بازماندن گروهی از شرکت کنندگان از مراحل بالا‌تر آنان را به توجیه عملکرد نه چندان قابل قبول خود وادار سازد. قاعدتا هر 6000 هزار شرکت کننده نمی‌توانند عنوان آقای گزارشگر را از آن خود سازند!

از سویی انتخاب گروهی برای داوری در یک برنامه تلویزیونی به معنای قبول تمام ویژگی‌های حرفه‌ای آنان و سوابق فعالیتشان در رسانه‌ای پرمخاطب مانند تلویزیون است. بنابراین گفته‌های آنان نیز باید مورد پذیرش شرکت کنندگان واقع شود. همچنین در هر رقابت، جشنواره و مسابقه و نظرسنجی بسته به ترکیب کار‌شناسان و داوران آن سطحی از سلیقه به چشم می‌خورد که در نظر گرفتن گروه و ترکیبی دیگر می‌تواند نتیجه‌ای دیگر را هم در بر داشته باشد و داوران مسابقه آقای گزارشگر هم بار‌ها و بار‌ها ابراز امیدواری کردند تا توانسته باشند نفر شایسته را برگزینند.