به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا؛ این نویسنده اظهار کرد: پیشینه روستایی‌نویسی در تاریخ ادبیات داستانی ایران به پیش از انقلاب می‌رسد. البته در آن دوران عده کمی از روستاییان ایران باسواد بودند و در واقع این‌گونه از داستان‌ها برای مخاطبان شهری نوشته می‌شد.

او افزود: نویسندگان معاصر متعددی دست به نگارش داستان‌های روستایی زدند. برای نمونه می‌توان به محمود دولت‌آبادی و غلامحسین ساعدی اشاره کرد که برخی داستان‌هایشان در روستاها روایت می‌شود. معتقدم «عزاداران بیل» ساعدی از نمونه‌های موفق این ژانر در ادبیات ایران است.

نویسنده «سپیده‌دم ایرانی» در پاسخ به این پرسش که روستایی‌نویسی چه جایگاهی در جهان ادبیات داستانی دارد، توضیح داد: به نظر من چیزی به نام ژانر روستایی‌نویسی در ادبیات جهان وجود ندارد و این مقوله مختص ادبیات داستانی ایران است. دلیل آن هم تفاوت ساختار روستا در ایران و کشورهای صاحب سبک ادبیات داستانی است.

چهلتن اضافه کرد: اصولاً روستا جایی است که وضعیت معاش در آن شکل ابتدای‌تری نسبت به شهر دارد. پیش از انقلاب در ایران علاوه بر این تعریف و زندگی کشاورزی، مناسبات فئودالی و رابطه ارباب رعیتی هم در روستاها دیده می‌شد که در شهر وجود نداشت. در تاریخ اروپا چنین تقابل چندانی بین شهر و روستا دیده نمی‌شود و به همین دلیل می‌توان گفت زمینه تولد چنین ژانری در کشورهای صاحب سبک ادبیات داستانی قاره سبز به وجود نیامد.

او درباره وضعیت فعلی این ژانر در ادبیات ایران گفت: وجود چنین ژانری در ادبیات ایران نکته مثبتی است اما باید اذعان کرد روستایی‌نویسی در سال‌های اخیر بین داستان‌نویسان ایرانی کمرنگ شده است.