به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا؛ داور یوسفی، هنرمند نقاش و کاشی‌کاری که آثاری از او در شهر تهران کار شده است، اظهار کرد: اغلب آثاری که از من در شهر تهران وجود دارد، آثار موزاییک و کاشی است. اولین اثر شهری من هم یک اثر موزاییک در میدان «کتابی» زیر پل همت بود.

او با اشاره به این‌که ایده‌ی استفاده از موزاییک در بناهای شهری را خودش مطرح کرده است، گفت: از دوران ایران باستان بناهایی مانده‌اند که با آجرهای لعاب‌دار و کاشی‌های رنگی ساخته شده‌اند. در ایران قدیم، ترکیب کاشی و آجر بسیار محبوب بود، بنابراین کاشی‌کاری در ایران سابقه‌ای دیرینه دارد؛ ولی در دوران جدید، یعنی از دهه‌ی 1370 که سازمان زیباسازی شهرداری تهران تصمیم گرفت فضاهای شهری را از آشفتگی درآورد و برای جمع‌آوری طرح‌ها، فراخوان داد، برای نخستین‌بار پیشنهاد استفاده از موزاییک برای تزیین فضاهای شهری را من مطرح کردم.

این هنرمند ادامه داد: در همان سال‌ها، برای یک دیوار بلند در مقابل پارک ساعی تهران، طرحی با نام «طبیعت» را ارسال کردم که سازمان زیباسازی از آن استقبال کرد؛ ولی طرح من روی آن دیوار اجرا نشد، چون خانه‌ای که دیوار سفید داشت، به بخش خصوصی متعلق بود و صاحب ملک قبول نکرد که روی دیوار ملکش طرحی اجرا شود. اکنون نیز دیوار بلند آن ملک، سفید و خالی است، ولی طرحی که من برای آن دیوار در نظر گرفته بودم، روی دیواری در میدان «کتابی» اجرا شد. اکنون نیز از اجرای آن طرح در آن میدان راضی هستم، چون عابران زیادی از آن محل می‌گذرند و در آن منطقه ترافیک هم ایجاد می‌شود، در نتیجه کار من دیده می‌شود، ولی هنوز هم معتقدم که جای اصلی این اثر روی همان دیوار خالی مقابل پارک ساعی است.

یوسفی با بیان این‌که آثار بعد از ساخته شدن، رها می‌شوند و کسی به آن‌ها رسیدگی نمی‌کند، گفت: آثاری که هنرمندان برای فضاهای شهری تهیه می‌کنند، مرمت نمی‌شوند. یکی از آثار من به‌خاطر برخورد چند ترقه با آن خراب شد و کسی هم به فکر ترمیم آن نیست. اصرار کردم که آن را بشویند و گفتم پاک‌ کردن آن لکه‌های سیاه از اثر، کار سختی نیست و در صورت پاک شدن لکه‌های سیاه، اثر مثل روز اول خواهد شد؛ ولی لکه‌ها هنوز پاک نشده‌اند.

این هنرمند با تأکید بر لزوم زیبا بودن اثری که در شهر نصب می‌شود، اظهار کرد: به‌طور کلی، آثاری که در شهر بنا می‌شوند، باید در نگاه اول زیبا باشند و برای مخاطب حض بصری ایجاد کنند، چون آن‌ها بسیاری از کارها را فقط یک‌بار می‌بینند. حتی اگر قرار باشد یک مجسمه مفهوم داشته باشد، حتما باید از نظر زیبایی‌شناسی، قابل توجه باشد، چون برای مخاطبان، تأثیر بصری مهم‌تر از مفهوم است. بهتر است برای برخی مکان‌ها و میادین که موقعیت یا نام ویژه‌ای دارند، اثر مفهومی تهیه شود. البته آن اثر نیز باید با لحاظ کردن زیبایی بصری تولید شود.

او همچنین گفت: معماری و ریتمی که با محیط ایجاد می‌کند، نقش مهمی در تأمین حض بصری برای مردم دارد. ما در شهر تهران از لحاظ معماری، با آلودگی بصری مواجهیم. روی معماری شهر تهران باید کار شود، چون ما در این شهر با هرج و مرج عجیبی روبه‌رو هستیم. اکنون به هر جای شهر که می‌رویم بناها، ساختمان‌ها و آثار ناهنجار مانند قارچ روییده‌اند و هیچ‌کدام به هم ربط ندارند.

این هنرمند با بیان این‌که شمال شهر تهران از نظر بصری زیباتر از مناطق جنوبی شهر است، افزود: در شمال شهر تهران، اصول معماری نسبت به جنوب تهران، بیشتر رعایت می‌شود. البته جنوب شهر تهران نیز شرایط بهتری را نسبت به 15 سال پیش دارد. متأسفانه نظارتی بر معماری شهری نمی‌شود. در شمال شهر، فضاها بزرگ‌تر و خیابان‌ها عریض‌تر هستند و شهر، زیباتر دیده می‌شود؛ ولی در پایین شهر، فضای کمتری وجود دارد، در نتیجه معماری هم شکل بدتری دارد. با این همه، در شمال تهران نیز عناصر زائد زیادی وجود دارد.

یوسفی همچنین درباره‌ی نحوه‌ی انجام کارهایش، توضیح داد: علاقه‌مندم به‌ شیوه‌ی کارگاهی کار کنم و همه‌ی پروژه‌های شهری را در کارگاه‌ها انجام می‌دهم؛ ولی بعد آن‌ها را به‌صورت پازل روی دیوار نصب می‌کنم. من مخالفم با این‌که کار به‌صورت مستقیم روی دیوار انجام شود، چون معتقدم در این صورت، کار کیفیت لازم را نخواهد داشت.

او با بیان این‌که داربست‌هایی که در شهر برای ساختن بناها به کار می‌روند، استاندارد نیستند، اضافه کرد: ابزارهایی که به‌عنوان داربست در نظر گرفته می‌شوند، مطمئن نیستند. من در کشورهای اروپایی دیده‌ام که برای خلق آثار دیواری در شهر، از ابزارهای مطمئن‌تری استفاده می‌کنند. مثلا در ارتفاع روی دیوار، مکانی را می‌سازند که هنرمند در آنجا قرار می‌گیرد و اثرش را اجرا می‌کند. وقتی هنرمند در داخل دیوار قرار می‌گیرد، خطری او را تهدید نمی‌کند، ولی در ایران، چنین چیزی وجود ندارد.