به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا؛ این کارگردان تئاتر با بیان این مطلب ادامه داد: بیشترین مشکلی که در این حوزه وجود دارد این است که هم نیرو به اندازه کافی تربیت نشده است و هم جایی نیست که همان تعداد اندک نیروهای تربیت شده در آنجا کاری اجرا کنند به همین دلیل نکته‌ی اصلی این است که کجا باید این سنت‌ها و آیین‌های نمایشی آموزش داده شود و بعد کجا تمرین و تجربه انجام شود.

این پژوهشگر پیشکسوت نمایش‌های سنتی و مدرس دانشگاه اضافه کرد: نمونه‌ی بارز وضعیت تأسف بار نمایش‌های آیینی و سنتی خودِ من هستم که چهار سال است کار نکرده‌ام، در صورتی که در این مدت حداقل هشت نمایش می‌شد اجرا کرد تا هم عده‌ای یاد بگیرند و هم چند اثر برای آموزش به یادگار بماند؛ ضمن اینکه در کنار من هم خیلی‌ها می‌توانستند آموزش ببینند و هنرمندان دیگری هم باید شرایط اجرای نمایش پیدا می‌کردند.

فتحعلی‌بیگی درباره اینکه چه کسی باید حمایت جدی از کانون نمایش‌های سنتی و آیینی داشته باشد؟ گفت: مسوولان مربوط ظاهرا در قبال برنامه‌هایی که پیشنهاد می‌شود موافقت می‌کنند اما در عمل هیچ اتفاقی نمی‌افتد، هر چند حمایت از این حوزه هم بر عهده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است و هم بر عهده سازمان میراث فرهنگی. با این حال معتقدم باید یک بنیاد یا تشکیلاتی ایجاد شود که زیر نظر یکی از این دو دستگاه قرار گیرد، به صورتی که هم بودجه‌ی پژوهشی داشته باشد و هم بودجه‌ی تولید و اجرا.

کارگردان نمایش «امیر ارسلان نامدار» با اشاره به اینکه در حال حاضر هر چه انجام شده براساس جوش‌و‌خروش شخصی بوده است، اظهار کرد: این ‌بی‌توجهی‌ها در اندازه‌ای است که همین دوره‌ی هفدهم جشنواره‌ی نمایش‌های آیینی و سنتی هم در آستانه‌ی تعلیق قرار داشت و با آمدن آقای شفیعی مشکلات برطرف شد، چرا که مدیریت قبلی تعلل بسیاری برای برگزاری این جشنواره داشت.

فتحعلی‌بیگی با اسم بردن از هنرمندانی همچون احمد علامه دهر، مجید فروغی، سعدی افشار، مرشد ترابی و رزم‌آرا گفت: تمام این دوستان و نیز هنرمندان دیگری که متخصص در اجرای تعزیه بودند از جمله کسانی هستند که از بین ما رفتند و باید نیروهایی جایگزین آن‌ها تربیت شوند. البته اگر مثلا امروز سعدی افشار را نداریم، داوود داداشی یا جواد انصافی را داریم ولی بودن آن‌ها به تنهایی کفایت نمی‌کند. این بودن زمانی ارزشمند است که آن‌ها بتوانند کاری اجرا کنند.

وی تأکید کرد: مهمترین دغدغه‌ی ما نبودن محلی برای اجرا و عرضه کردن کارهای پژوهشی است تا شرایط به گونه‌ای شود که نمایش‌های آیینی و سنتی به یک جریان مستمر دائمی تبدیل شود چون این گونه‌ی نمایشی را با یک نفر و یک اتاق نمی‌توان پیش برد.