به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر، یادداشتی درباره آوارگان مسلمان از دکتر سید یحیی یثربی در پی می آید.

در خبری در روزنامه خراسان شماره ۱۹۰۷۴ مورخ یکشنبه ۲۹ شهریور ۱۳۹۴ آمده بود: ... پناهجویانی که جان خود را برداشته و با بیم بسیار و امیدهای سرشار به سوی اروپا رهسپار شده اند، با قاچاقچیان انسان، مرزبانان مسلح به باتوم، گاز اشک آور و تیغ های خراشنده سیم های خادار روبه رو شده اند...

چون اخبار این آوارگان را از رسانه های مختلف دنبال می ­کنم، خوب می ­دانم که خانه و زندگی را گذاشتن و با پدر و مادر پیر و همسر حامله و کودک چند ماهه از کوه و کمر فرار کردن یعنی چه! اینان از کوه و کمر می­ گذرند و هزاران تحقیر و طعنه را تحمل می­ کنند تا خود را به جای امنی برسانند که با دسترنج خود لقمه نانی به کف آرند و شب و روز در وحشت بمباران و موشک باران و حمله و هجوم این و آن به سر نبرند.

اما، این که کشورهای اروپایی با اینان خوشرفتاری نمی ­کنند، من به شما برادر مسلمان عرض می ­کنم، اگر شما بودید، چگونه رفتار می­ کردید؟ کشورهای اروپایی سرزمین محدودی دارند، اما هزاران و بلکه میلیون­ها بیگانه را در کشورهای خود پذیرفته و زندگی داده­ و راه هرگونه پیشرفت را برای آنان بازگذاشته­ اند. یک افریقایی مسلمان‌­زاده رییس ­جمهور می ­شود و دیگران به تناسب توانایی خود کار پیدا می­ کنند.

هزاران و بلکه میلیون­ها مسلمان در این کشورها مشغول کار و زندگی­ اند و حتی به مشاغل مهم سیاسی و نظامی نیز دست می یایند. برادر بزرگوارم! من طرفدار غرب نیستم، ولی می­ خواهم کمی فکر کنیم چرا باید از قصور و تقصیر خود چشم پوشیده و شب و روز از دیگران خرده بگیریم.

یادتان باشد که روزی آثار علمی ما مسلمانان، همانند آثار ابن سینا و ابن رشد، غرب را از جهل و جمود نجات داد، اما اینک مسلمانان از دست مسلمانان به غرب پناه می برند و در این پناه بردن، بی ­تردید در دریا غرق شدن، باتوم خوردن، تحقیر شدن، و در شرایط بسیار بد زندگی کردن از لوازم اجتناب­ ناپذیر کار است. بیشتر اینان علاوه بر تحمل این مشکلات در آن سرزمین از نظر روحی و فکری دفن می ­شوند. اینان که بیشترشان اهل ایمانند، در غرب دچار تضاد روحی می ­شوند و برخی از آنان و بیشتر نسل­های آینده­ شان در خطر بازگشت از دین و آیین خود هستند.

اما، من و تو نباید به معلول فکر کنیم، بلکه باید به علت فکر کنیم که چرا این­ها آواره شده ­اند و از دست چه کسی فرار می­ کنند. این یک طرف قضیه و طرف دیگر قضیه این­که ما مسلمانان با داشتن ثروت­های کلان چه تعدادی از آنان را  پناه داده ­ایم؟ عربستان سعودی در این­ باره چه کرده است؟ کشورهای حاشیه خلیج فارس چه کرده­ اند؟ و لحظه ­ای هم از خود بپرسیم که خود ما چه کرده ­ایم؟ در خراسان ما مزار بزرگواری است که یکی از القابش «ضامن آهو»(ع) است. پرورش یافتگان مکتب آن بزرگوار چه رفتار برجسته­ ای در برابر این سیه ­بختان کرده ­اند؟ رسول ­خدا (ص)  در جریان حدیبیه برای مشرکان تهیدست پول و آذوقه فرستاد. و خاندان علی(ع)  سه شب پشت سر هم افطاری و شام خود را به یتیم و گدا و اسیر بخشیدند و می­ دانیم که این اسیران کافر و مشرک بودند، نه برادر دینی ما!

اینک ما چه کرده ­ایم؟ آستان قدس رضوی در این واویلا چقدر به وظیفه خود عمل کرده است؟ چرا نمی­ گوییم زوار هزینه سفر مستحبی خود را مدتی به پذیرایی از این آوارگان اختصاص داده و آستان قدس رضوی و دیگر اماکن مذهبی بخشی از امکانات خود را در اختیار این آوارگان قرار دهند؟ در زایرسراها از اینان که نیازمندند، پذیرایی کنند و سفره حضرت رضا(ص)  را پیش بچه­ های این آوارگان باز کنند، نه زایران غالبا ثروتمند و بی­ نیاز. حتی زایران کعبه دست کم هزینه سفر حج مستحبی خود را چندسالی به این آوارگان اختصاص دهند و به سرزمین ثروتمند عربستان نبرند. گوسفندان خود را در پای این آوارگان قربانی کنند تا نه تنها در زندگی آنان، بلکه در فکر و فرهنگ آنان نیز جا داشته باشند.

سخنی بود از سر درد، امیدوارم اثری داشته باشد. اگر اقدامی در این­ باره به عمل آمد، من هرچه از دستم بیاید، در خدمت مسلمانان دلسوز کشورمان خواهم بود.