به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ مهرداد مراد نویسنده داستان‌های پلیسی  درباره امیر عشیری نویسنده فقید ادبیات پلیسی در کشور که روز پنجشنبه ۲۷ خرداد درگذشت، گفت: امیر عشیری نویسنده ادبی نبود. اما در نوشتن ژانرهای پلیسی، جنایی، جاسوسی و تاریخی بسیار خلاقیت داشت و چیره دست بود. خلاف نظر بعضی از پیش­کسوتان که سبک تریلر را قبول ندارند و ایشان را نویسنده پلیسی نمی‌­دانند، باید گفت که تریلر به خودی خود سبک نیست بلکه مکمل است و با یک ژانر ادبی خاص معنا می‌گیرد. اگر داستان تریلر پلیسی، در زمره ادبیات پلیسی قرار نگیرد،  پس چه نام دیگری می­‌توان بر آن گذاشت؟

این داستان نویس پلیسی ادامه داد: ما در ایران برای این گونه ادبیات طبقه­ بندی خاصی نداریم، وگرنه می ­توانستیم انواع رمان پلیسی را به معمایی، کارآگاهی، تریلر، هارد بویل، جنایی یا حقوقی تقسیم ­بندی کنیم و آن وقت بگوییم این اثر معمایی است یا تریلر.

مراد گفت: ولی در حال حاضر که حتی به رمان جنایی آقای هاشمی‌نژاد نیز رمان پلیسی اطلاق می‌شود. پس می‌­توان مرحوم عشیری را نه فقط جزو نویسندگان بلکه جزو پایه­ گذاران این ژانر ادبی دانست. عشیری مانند خیلی از دیگر نویسندگان دو کاراکتر ثابت برای بعضی از کتاب ­هایش داشت. شخصیتی به نام «رامین» برای داستان­های پلیسی (لبخند در مراسم تدفین، خون و تصویر، یک گلوله برای تو، راهی در تاریکی) و دیگر «طاهر» در رمان­های جاسوسی (نبرد سایه­ ها، در مرز وحشت، دیوار اقیانوس).

نویسنده کتاب «قلب‌های بی‌تپش» در ادامه گفت: عشیری حدود پنجاه رمان نوشته که نیمی از آنها در ژانر پلیسی است و از همین تعداد نیز نصف کمتر به شخصیت رامین ارتباط دارد. رمان­‌هایی مانند «آخرین طناب»، «آن سوی خط زرد»، «جای پای شیطان»، «جدال در باتلاق»، «تسمه چرمی»، «رد پای مقتول»، «قطار نیمه شب» و...، از نام دیگر کارآگاهان ایرانی وام گرفته و مستقل نگاشته شده ­اند. زنده ­یاد عشیری با افسران آگاهی و همین طور بازپرس‌های دادسرا ارتباط نزدیکی داشت و بسیاری از داستان­‌های خود را از سخنان آنها الهام می­ گرفت.

وی همچنین گفت: در نوع قلم و یا محتوای آثار عشیری حرفی برای گفتن نیست، چرا که او طبق دیدگاه‌های زمان خود می­ نوشت اما آنچه در مورد آثار نويسندگانی مانند او اهميت دارد، اين است که از سال‌های ابتدايی شکل­ گيری داستان­ نويسی در ايران، همواره پاورقی­ نويسانی مانند حسينقلی مستعان (در نسل اول) و کسانی مانند عشيری در نسل های بعد، پلی بوده‌اند برای ارتباط ميان مخاطبان نوجوان و جوانی که پا در مسير مطالعه می‌­گذاشتند؛ با جدی­‌ترين آثار نويسندگان عصرشان. آنها در دوره‌­هايی، نقشی حياتی برای حفظ حداقل ­های قشر کتابخوان به خصوص ميان نسل جوان بازی کرده­ اند.

مراد در پایان گفت: بسیاری از افراد اهل مطالعه باقی­مانده از نسل قبل، با آثار ایشان خاطرات نوستالژیکی دارند. گرچه می­توان نویسندگانی مانند جمشید صداقت نژاد و پرویز قاضی سعید و یا افرادی مانند امیر مجاهد و محمد دلجو را با او هم دوره دانست ولی هیچکدام از آثارشان را نمی توان جدی انگاشت و حساب عشیری از آن ها جداست. پیش از انقلاب فقط یک نویسنده پلیسی وجود داشت که سال های اخیر را در اوج گمنامی زندگی کرد و درگذشت.