نام کتاب: دانش بومی و توسعه (بینش و روش در مطالعه دانش بومی)

نویسنده: رشید احمدرش- حسین دانش مهر

ناشر: جامعه شناسان

چاپ: 1392

تعداد صفحه: 234

قیمت: 10000 تومان

توسعه یافتگی و عدم توسعه یافتگی کشورها همواره به عنوان یکی از موضوعات مناقشه برانگیز به خصوص در چند دهه اخیر محل بحث قرار گرفته است. به همین علت مکاتب و نظریات مختلفی در باب توسعه مندی کشورها توسط اندیشمندان و صاحبنظران شکل گرفته است. در یک تقسیم بندی کلی این نظریات را می توان در دو دسته مورد بررسی قرار داد:

دسته ای از نظریات که معتقدند فرآنید توسعه، موضوعی جهانی است که از قواعد و قوانین یکسانی پیروی می کند و کاری به غرب و شرق عالم، و محیط جغرافیایی و فرهنگی کشورها ندارد و بنابراین هر کشوری که به این قواعد مسلط باشد، می تواند توسعه مند شود. این نظریات البته با شکست سیاست های توسعه محور غربی که در برخی از کشورهای امریکای لاتین اجرا شد، تا اندازه ی زیادی مورد خدشه قرار گرفت. به همین علت «نیونی»، پژوهشگر معروف آفریقایی نوشت: «نتایج غلط به دست آمده، ریشه در مبانی و مفروضات و سیاستگذاری های نادرست دارند.»

اما دسته ای دیگر از نظریات قائل به ارتباط ارگانیک بین امر توسعه با فرهنگ و دانش بومی هستند. این گروه معتقدند که بدون توجه به دانش بومی، اساسا صحبت از توسعه یافتگی امکان پذیر نیست. تا جایی که در اواسط دهه 80، نگرش جدیدی به نام «اولویت بخشی به کشاورز» طرح شد که تا حد زیادی زمینه توجه به دانش بومی را افزایش داد. کتاب حاضر، به طرح این رویکرد در فرآیند توسعه یافتگی کشورها می پردازد.