نویسنده: رضا داوری‎اردکانی

ناشر: نشر رستا

چاپ: اول ۱۳۹۲

تعداد صفحات: ۱90

قیمت: 90000 ریال

نویسنده درباره کتاب «شعر و همزبانی» می‎نویسد؛ این دفتر متضمن بعضی مقالات کوتاه درباره‎ی شعر و شاعری است. در این کتاب در واقع شاعر، شاهد و گواه زمان است. به گواه نمی‎گویند که چه بگوید و چه‎گونه بگوید، بلکه به سخن او گوش می‎دهند و اگر تلخ و دشوار نیز بگوید دشواری و تلخی گفته‌اش را تحمل می‌کنند و توجه کنیم که شاعر شاهد و گواهی نیست که بتوان گواهی او را با تکذیب بی‎اثر کرد؛ گواهی شاعر دیر می‌پاید و پایدار می‌ماند.

زبان با شعر تعین و دوام پیدا می‌کند. مردمان معمولا با گردش شب و روز و رسوم متداول خو می‎گیرند و در آن‌ها منحل می‎شوند، اما متفکران و از جمله‎ی آنان شاعران، از قهر این زبان که امتداد سایه‎ی زمان گذشته است، آزادند. آن‎ها زمان خود را در می‎یابند و آن را از طریق زبان برای سکونت مردمان در آن آماده می‎کنند.

اگر آدمی متفکر و شاعر نبود، مثل گیاهان و حیوانات بی‎زمان و محکوم شرایط محیط بود، ولی انسان زبان دارد و با زبان به جایی یا جاهایی راه می‎برد که فرشته و حیوان به آن‎جا راه ندارد و مردم را با خود به آن وادی‎ها می‎برد.