به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از ایرنا؛ یک نویسنده جوان با نوشتن داستانی کوتاه و برنده شدن در یک جایزه ادبی معتبر می تواند با انگیزه و اعتباری که از این جایزه کسب می کند، فرصت نگارش و چاپ یک کتاب را به دست آورد و از این طریق راه برای معرفی نویسندگان جدید و با استعداد در حوزه ادبیات و داستان باز می شود.
از سوی دیگر قشر کتابخوان پول و فرصت کافی برای خرید و مطالعه تمام رمان های و داستان های منتشر شده را ندارند و طبیعی است بیشتر در پی کتاب هایی باشند که توسط کارشناسان معتبر حوزه ادبیات مورد تایید قرار گرفته اند.
جوایز ادبی خصوصی که هیات انتخاب و داورانی متشکل از بزرگان عرصه ادب و داستان کشور در اختیار داشته باشد، قادر است با برگزیدن بهترین کتاب های منتشر شده در یک سال، کار را برای انتخاب بهترین کتاب های موجود در بازار برای کتابخوانان آسان کند.
با وجود چنین اهمیتی برای وجود این جوایز، برگزاری آنها در سال های گذشته با مشکلات فراوانی روبرو بود تا جایی که کار برخی از آنها به تعطیلی کشید.
«یلدا» از سال ۱۳۸۴ تعطیل شد، «روزی روزگاری» پس از سال ۱۳۸۹ برگزار نمی شود، جوایز «صادق هدایت» و «گلشیری» هم با وجود اینکه همچنان به کار خود ادامه می دهند، با مشکلات فراوانی روبرو هستند.
جایزه های بی جا
برگزاری این جوایز مشکلات فراوانی داشت اما مهمترین معضل آنها مسئله ای است که در ظاهر پیش پا افتاده و ساده به نظر می رسد اما در سال های قبل تبدیل به مشکلی غیر قابل حل شده بود و آن هم یافتن جایی برای برگزاری مراسم پایانی است.
سعید طباطبایی جانشین دبیر دوره های اول تا سوم و دبیر دوره چهارم جایزه روزی روزگاری ، از جمله کارشناسانی است که در این گزارش و در گفت وگو با خبرنگار حوزه ادبیات ایرنا می گوید: مشکل عمده ای که همه جوایز ادبی با آن درگیر بودند مسئله برگزاری مراسم پایانی و یافتن مکانی برای آن بود. مسئولان سالن ها یا خود اجازه برگزاری مراسم را نمی دادند یا مسئولین مربوطه برای قرارداد با سالن ها موانعی ایجاد می کردند.
وی این گونه به صحبت های خود ادامه می دهد: در دوره سوم قصد داشتیم مراسم پایانی را در سالنی در محله یافت آباد برگزار کنیم اما دو روز پیش از مراسم به ما اطلاع دادند که حق برگزاری آن را نداریم. ما هم با این اتفاق مجبور شدیم این برنامه را در منزل مدیا کاشیگر دبیر آن دوره جشنواره برگزار کنیم.
فرزانه طاهری مدیر بنیاد هوشنگ گلشیری نیز درباره این مسئله چنین اظهار نظری دارد: در تمام دوره های برگزاری جایزه برای پیدا کردن مکانی برای مراسم پایانی دچار مشکل بودیم و به همین دلیل گاهی اوقات مجبور می شدیم مراسم را به صورت خصوصی برگزار کنیم. در حالی که علاقه داریم این مراسم به صورت عمومی برپا شود تا مردم بتوانند کتاب های برگزیده را خریداری و با نویسندگان آنها گفت و گو کنند تا یک اتفاق فرهنگی شکل بگیرد.
مترجم کتاب کلیسای جامع نوشته ریموند کارور در ادامه می گوید: با این مشکل از سال اول روبرو بودیم. گاهی اوقات با سالنی قرارداد می بستیم اما در روز برگزاری مراسم، با در قفل شده سالن روبرو می شدیم و خبر می رسید که مسئولی که با ما قرارداد بسته هم برکنار شده است. حتی برای اجاره سالن سینما و چلوکبابی هم اقدام کردیم اما برای این کار هم مشکلات فراوانی ایجاد می شد.
ˈایجاد چنین مشکلی به هیچ وجه قانونی نیست چون قرار نبود در این مراسم اتفاق عجیبی رخ دهد و فیل هوا کنیم و تمام برنامه ها و حتی عکس هایی که قرار بود در مراسم نمایش داده شود را هم به مسئولان ارائه می دادیم و آنها می دانستند که کاری غیر قانونی رخ نمی دهد.ˈ
نظر شما