به گزارش فرهنگ امروز به نقل از فرهیختگان؛ احمد پاکتچی در آخرین یادداشت خود به مساله نقد و دو نوع مترتب بر آن؛ یعنی نقد درونی و نقد بیرونی اشاره کرده است. او می‌نویسد نقد بیرونی هویت متن را مورد مطالعه قرار می‌دهد و نقد درونی درگیر مبانی و مطالب متن و درستی و نادرستی آنهاست. او در باب این نمونه به کتاب «السقیفه»‌ از سیف بن عمر اشاره می‌کند و می‌نویسد «اگر این کتاب از نظر نقد بیرونی تایید شده که کتاب سیف بن عمر است، تنها از نظر نقد بیرونی تایید شده و بیش از این نیست. اصلا منظور این نیست که حرف‌های سیف بن عمر درست است یا نادرست؟ ممکن است سراپا دروغ باشد.

تنها چیزی که تایید کرده‌ایم این است که این کتاب شناسنامه‌اش درست است و آن را سیف بن عمر نوشته؛ نه اینکه چون شناسنامه‌اش درست است، تمام مطالبش نیز درست است.» اما پاکتچی توضیح می‌دهد نقد درونی خود را درگیر مضامین و مطالب می‌کند و اعتبار مضامین را مورد بررسی قرار می‌دهد. در این مرحله دیگر درگیر شناسنامه نیستیم و گاهی حتی عکس این است؛ یعنی ممکن است با یک متن تاریخی مواجه شویم که نمی‌دانیم مولف کتاب کیست، اما کتاب، کتاب مهمی است و مطالب خیلی مهمی در آن آمده است مثل الامامه و السیاسه(تاریخ الخلفاء) که منسوب به ابن قتیبه است و ثابت شده که متعلق به ابن قتیبه نیست.