وقتی انسان‌ها به درکی مشترک از یک کالبد می‌رسند: کدام شهر، کدام حافظه

مکان‌های حافظه یا یادمان‌ها، چنین مکان‌هایی با چنین کارکرد و ادعایی هستند. اما دقیقاً تمام انتقادات موجود از این امر نیز از همین جا شروع می‌شود. آنچه مکان حافظه را می‌سازد اراده معطوف به قدرت است که تمایل دارد روایت‌های گوناگون حافظه از گذشته و روابط گوناگون حسی را که به تعداد افراد، متفاوتند به روایتی «واحد» بدل‌ کند که بالطبع غیرواقعی است و چاره‌ای جز این ندارد که کمابیش هژمونیک باشد.