نگاهی به کارکرد روان‌شناختی موسیقی ایرانی(۱)؛

مسئلة تقلیل‌یافتگی شناخت مردم از موسیقی

بنا به عقیده‌ای سطحی و عامه‌پسند، موسیقی برابر است با ابزار و ابراز شادمانی و مفهوم شادی نیز برای عوام فقط دست زدن و پایکوبی و یا حرکات تند و پرسروصدا تلقین گردیده است. متأسفانه گاه حتی از زبان دانشگاهیان نیز مفاهیمی از همین دست شنیده می‌شود؛ به طور مثال، چندی پیش جامعه‌شناسی که در همایشی در مورد انتقال فرهنگ‌های مفید داد سخن می‌داد، مفیدترین موسیقی را موسیقی پرانرژی جاز و پاپ می‌دانست که غربیان و به خصوص آمریکایی‌ها با تیزهوشی از سرزمین آفریقا کسب کرده‌اند؛ و موسیقی ملی (ایرانی) را با لحن استهزاآمیز با دلِی دلِی خواندن و گرفتن زانوی غم به بغل، بازتاب شکست‌ها و غم‌ها و مصائب دوران حافظ و سعدی و مولانا قلمداد می‌نمود