ایدۀ ویرانگی و کاربست آن در نقد پدیده‎های شهری با تأکید ویژه بر «پل طبیعت»؛

تهی از هویت

چیزهای خراب‌شدنی در آغاز و همواره ظاهری تمیز دارند و به ویرانه‎ها بی‎شباهتند. من تلاش‎های زیباسازانۀ اخیر در شهر تهران همچون پل طبیعت را از جنس «خراب بودن» می‎دانم که در آن دیگر هیچ نشانی از اندکی قدیم، پیر و ویران بودن (این عناصر هویت‎بخش) نیست و بناهایی مشابه با آن، با ولع و حرص نوکیسه‎مآبانه به پدیده‎های «به‎روز» و «فناوری»، دقیقاً همان سنت‎های هویت‎بخش (یا به تعبیر استاد هلندی‎ ایرانی بودن‎شان) را نابود می‎کنند.