به گزارش فرهنگ امروز به نقل از هنرآنلاین؛ میرجلال‌الدین کزازی، استاد دانشگاه، نویسنده، مترجم، شاهنامه پژوه و پژوهشگرِ برجسته ایرانی در زبان و ادبِ فارسی از مهمانان غرفه خبرگزاری هنرآنلاین در بیست و دومین نمایشگاه مطبوعات و رسانه‌ها، در مورد وضعیت کیفی نوشتار یا گفتار رسانه‌های مختلف از جمله رسانه‌هایی که به تولید محتوا می‌پردازند اظهار داشت: زبانی که در رسانه‌ها به کار گرفته می‌شود، اعم از زبان نوشتاری، شنیداری و دیداری، زبانی استوار، دل‌پذیر و شیرین نیست، به ویژه در رسانه‌های دیداری و شنیداری. در رسانه‌های دیداری و شنیداری لغزش زبانی هم‌چنان کمتر است اما زبان در رسانه‌ای که بیشترین دامنه را در کارکرد دارد، برازندۀ فرهنگ، شهرآیینی و پیشینه ایرانی نیست. این زبان در معنای راستین واژه به عنوان زبان پارسی شمرده نمی‌شود.

او تصریح کرد: یکی از آرزوهای بزرگ من این است که برنامه‌ای را ببینم و بشنوم که از لغزش زبانی پیراسته باشد. در برنامه‌های دیداری و شنیداری، گوینده ابیات نخستین سروده‌ای آشنا چون غزلی از حافظ را درست می‌خواند و من شکفته و شادمان می‌شوم اما آن گوینده بی درنگ به لغزشی آشکار دچار می‌شود.

کزازی در خاتمه افزود: زبان پایه یا همان زبانی که همگان به کار می‌گیرند، در همه کشورهای جهان، زبان رسانه است، یعنی اگر شما بخواهید بدانید که زبان پایه پارسی چیست، باید به زبانی بنگرید که در رسانه به کار گرفته می‌شود. از همین رو کسانی که در رسانه زبان را به کار می‌گیرند، باید از دیگران بسیار باریک‌بین‌تر باشند. البته ما اندک گویندگانی را هم می‌شناسیم که دانش زبانی بالایی دارند و متن‌های ادبی را به سامان، درست و سنجیده می‌خوانند.