به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا؛ بیستم آذرماه سالروز درگذشت ابوالحسن صدیقی - نقاش و مجسمه‌ساز نامی ایران - است. هنرمندی که به‌خاطر سال‌ها فعالیت در زمینه‌ی هنر مجسمه‌سازی و ساخت تندیس‌هایی از مشاهیر ایران، نام خود را در فهرست هنرمندان نامی این سرزمین برای همیشه جاودانه کرده است.
شاید بسیاری از کسانی که هر روز از کنار مجسمه فردوسی در تهران، مجسمه امیرکبیر در پارک ملت، مجسمه نادرشاه در مشهد، مجسمه خیام در پارک لاله و بسیاری از آثار حجمی ماندگار دیگر می‌گذرند، ندانند که خالق آن‌ها ابوالحسن صدیقی است. مجسمه‌سازی آثارش نه‌تنها در ایران، بلکه در خارج از مرزها هم چشم عابران و رهگذران را خیره می‌کند.
معروف‌ترین مجسمه‌ای که از صدیقی می‌شناسیم و بارها آن را در یکی از شلوغ‌ترین میدان‌های پایتخت دیده‌ایم، مجسمه فردوسی است. این مجسمه نزدیک به ۶۰ سال است که در همین مکان با همان استواری پابرجا مانده و خاطره تصویری چند نسل شده است. مجسمه فردوسی امروز به یکی از نمادهای مهم شهر تهران تبدیل شده است. صدیقی ساخت این مجسمه را به پیشنهاد انجمن حفظ آثار و میراث ملی در سال ۱۳۳۷ آغاز کرد و یک سال بعد، کار ساخت آن را به پایان رساند.
مجسمه‌ی فردوسی را ۱۷ خردادماه ۱۳۳۸ در این میدان نصب کردند و حالا سال‌هاست که وسط یکی از میدان‌های مرکزی و شلوغ تهران پابرجاست.
مجسمه فردوسی تهران تنها اثر این هنرمند از این شاعر پرآوازه‌ای ایرانی نیست؛ مجسمه دیگری از فردوسی توسط صدیقی ساخته شده که در پارک ویلا بورگزه - یکی از پارک‌های شهر رم - نصب شده است.
این مجسمه که فردوسی را در حال نشسته بر پایه‌ای نشان می‌دهد، ۱۸۵ سانتی‌متر ارتفاع دارد و از سنگ مرمر سفید ساخته شده است. نصب این مجسمه در کشوری که خود مهد مجسمه‌سازی است و هنرمندان بنامی مانند میکل‌آنژ و لئوناردو داوینچی دارد، نشان از هنرمندی مجسمه‌ساز ایرانی دارد که تمام تلاش خود را برای ارائهنمایشی بهتر از هنر ایران در دنیا به کار برد.
گوستینوس آمبروزی - مجسمه‌ساز ایتالیایی - پس از دیدن مجسمه‌ی فردوسی در «ویلا بورگزه» ایتالیا گفته بود: «دنیا بداند، من خالق مجسمه فردوسی را "میکل‌آنژ شرق" شناختم. میکل‌آنژ بار دیگر در مشرق زمین متولد شده است.»
صدیقی به‌خاطر این مجسمه نشان عالی هنر ایتالیا را دریافت کرد.
ابوالحسن صدیقی، نقاش و مجسمه‌ساز ایرانی در سال ۱۲۷۳ در محله‌ی اودلاجان تهران متولد شد. او پس از گذراندن دوران ابتدایی، به مدرسه‌ی آلیانس رفت و به تحصیل در رشته نقاشی پرداخت. او برای ادامه‌ی کار به کلاس‌های کمال‌الملک در مدرسه‌ی صنایع مستظرفه رفت و با هنرش، او را تحت تأثیر قرار داد. مدتی بعد صدیقی به مجسمه‌سازی علاقه‌مند شد و تصمیم گرفت آن را به‌صورت حرفه‌ای دنبال کند. پیش از صدیقی، هیچ استادی در این زمینه در ایران فعالیت نکرده بود.
او با سفر به اروپا موفق شد مجسمه‌های ماندگاری از خود باقی بگذارد. مجسمه‌هایی که هنوز هم با گذشت سال‌ها جزو بهترین آثار حجمی ساخته‌شده از مشاهیر ایران هستند و شاید دیگر نتوان محل نصب آن‌ها را بدون وجودشان تصور کرد.
صدیقی در طول عمرش، بیش از ۸۰ مجسمه ساخت و تابلوهای نقاشی بسیاری را از خود باقی گذاشت. مجسمه‌ی برنزی «نادرشاه افشار» در مشهد، مجسمه‌ی برنزی «امیرکبیر» در پارک ملت تهران، مجسمه‌ی مرمری «ابوعلی سینا» در میدان بوعلی همدان، مجسمه‌ی «خیام» در پارک لاله تهران، مجسمه‌ی «یعقوب لیث صفاری» در ورودی شهر دزفول و مجسمه‌ی مرمری «سعدی» در شیراز از معروف‌ترین آثار این هنرمند به‌شمار می‌روند.
صدیقی ۲۰ آذرماه سال ۱۳۷۴ پس از یک عمر فعالیت هنری درگذشت.
منبع: ایسنا
نظر شما