به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ هیچ نویسنده‌ای به اندازه اف.اسکات فیتزجرالد نتوانسته ماجراهای مربوط به دوره بعد از رکود اقتصادی آمریکا، بین سال‌های 1920 تا 1930 را به شکلی رمانتیک و عاشقانه بیان کند. این دوره در آمریکا «عصر جاز» خوانده می‌شد و جرالد به خوبی توانست در آثارش این دوره را ترسیم کند.

رمان‌های مشهور او؛ «گتسبی بزرگ» و «لطیف است شب» در نوع خود ژانر جدیدی در داستان‌نویسی ایجاد کرد و به خوبی توانست ماجرای جستجوی همزمان عشق و پول را ترسیم کند. ژانری که البته ناشرانش چندان با آن موافق نبودند و طرفدار نداشت ولی او همچنان به کارش ادامه می‌داد و این را می‌شود در کارهای کمتر شناخته شده او جستجو کرد.

از فیتزجرالد چهار رمان منتشر شد، ولی خیلی از نوشته‌هایش هیچ وقت چاپ نشد. بعدها مشخص شد که این عدم انتشار به دلیل فشار ناشر بوده است. آنها همین ژانر گتسبی بزرگ را دوست داشتند و نمی‌خواستند او داستانی بنویسد که به این سبک نباشد. فیتزجرالد می‌خواست داستانی متفاوت بنویسد ولی ناشران و طرفدارانش این مسئله را نمی‌پذیرفتند.

وی داستانی به نام  «برایت خواهم مرد و داستان‌های گمشده» نوشته است که سبکی کاملاً متفاوت با دیگر آثار مشهور او مثل «گتسبی بزرگ» دارد که شاید به خاطر همین از سوی ناشران منتشر نشد. شاید اگر این داستان توسط نویسنده‌های دیگر هم عصر او نوشته می‌شد، در چاپ آن هیچ مشکلی به وجود نمی‌آمد ولی ظاهراً ناشران نمی‌خواستند به خاطر منافع خود در سبک ایجاد شده توسط فیتزجرالد خدشه‌ای وارد شود. آنها اعتقاد داشتند هر داستانی از فیتزجرالد که با سبک دیگری نوشته شود در بازار فروش نخواهد داشت.

داستان چاپ نشده فیتزجرالد شاید شبیه دیگر قصه‌های نوشته توسط او نباشد ولی وقتی عمیق‌تر به آن نگاه می‌کنیم، دارای شباهت‌های بسیاری به ژانر معروف خودش است. در آمریکای عصر جاز وقتی از آدم‌هایی صحبت می‌کنی که تا سرحد مرگ و خودکشی عاشق سینما و ورود به هالیوود هستند، در حقیقت به گونه‌ای دیگر شخصیت‌های گستبی بزرگ بازنویسی می‌کنی.

با خواندن مجدد کارهای نادیده گرفته شده فیتزجرالد در عصر کنونی به خوبی ثابت می‌شود که او بیشتر کارهای خود را به یک شیوه نوشته است و شاید در آن موقع چندان درکی از این قضیه وجود نداشت. در حقیقت در داستان‌های گمشده نویسنده عصری از آمریکا را به تصویر کشیده که شاید از نظر اقتصادی وضعیت خوبی داشته ولی عصری بوده که افسردگی و شادی به طور همزمان در آن وجود داشته است.