به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛  پس از گذشت بیست و پنج سال از برگزاری کارگاه‌های استاد «رضا براهنی»، به‌زودی مجموعه کاملی از آنچه در کارگاه‌های براهنی در دهه هفتاد ارائه شده، در قالب کتاب توسط «پژمان سلطانی»؛ نویسنده- ناشر و از شاگردان رضا براهنی روانه بازار کتاب خواهد شد. این کتاب که مراحل پایانی تدوین را سپری می‌کند، توسط نشر «ویستار» منتشر می‌شود.

کتاب مذکور شامل پیش‌گفتار و مقدمه مفصلی بوده و سپس با بررسی اندیشه‌های رضا براهنی ادامه پیدا می‌کند. از فصل‌های مختلف کتاب می‌توان به؛ نحوه شکل‌گیری و بنیان‌گذاری کارگاه، تئوری‌ها و روش تدریس و عناوین و سرفصل‌های ارائه شده در این کارگاه که بین سال‌های ۷۰ تا ۷۴، برگزار می‌شده، اشاره کرد.

در بسیاری از محافل ادبی، اسامی بعضی افراد به‌عنوان شاگردان رضا براهنی عنوان می‌شود؛ اما در حقیقت حضور بعضی از آنها به‌عنوان مهمان، همراه شاگردان ایشان و فقط برای چند جلسه بوده است. بنابراین شاید یکی از بخش‌های مهم این کتاب که حکم مستندی تاریخی و قابل ارجاع دارد؛ معرفی و ارائه رزومه کاملی از شاگردان واقعی براهنی باشد. به این شکل که در این فصل، تاریخ ورود و خروج هر شاگرد از کارگاه براهنی، ژانر و نحوه فعالیت هر کدام از آنها پس از پایان دوره‌های کارگاه عنوان شده است. بعضی از شاگردان رضا براهنی، پس از گذشت بیست و پنج سال از کارگاه‌ها، اثری منتشر نکرده و در مقابل از بعضی دیگر آثاری منتشر شده است. اما این به معنی کم اهمیت بودن شاگردانی که اثری منتشر نکرده‌اند، نیست؛ چه اینکه بعضی از آنها علاوه بر داستان‌نویسی و شعر، در حوزه‌های دیگری مانند نقد، ترجمه آثار، موسیقی، سینما و معماری وارد شده و حیات ادبی- هنری خود را به این شکل ادامه داده‌اند. شاید بتوان یکی از دلایل عدم انتشار کار توسط این افراد را وسواس در کار و یا نداشتن امکان مناسب برای تبلیغ یا لابی‌های متعدد دانست.

از بخش‌های دیگر کتاب می‌توان به مصاحبه با افرادی که به‌عنوان مدعو در بعضی از جلسه‌ها حضور داشته و در قید حیات هستند، اشاره کرد. بهرام بیضایی، منوچهر بدیعی، محمد حقوقی، محمد مختاری، غزاله علیزاده، ساناز صحتی، علی باباچاهی و… از افراد مدعو در این جلسه‌ها بودند. در همین راستا، در بخشی دیگری از کتاب، به عنوان مثال بخش‌هایی از ترجمه‌ی «‌اولیس» که توسط منوچهر بدیعی انجام و همان زمان در کارگاه ارائه و مورد بررسی قرار گرفت، آورده شده است. علاوه بر این، درس‌گفتارهایی از کارگاه رضا براهنی، به‌عنوان نمونه کار کارگاهی در دهه هفتاد، در قسمت دیگری از این کتاب، به تحریر درآمده است.

نگاهی به کارگاه زنده‌یاد «هوشنگ گلشیری»، یکی دیگر از بخش‌های خواندنی کتاب حاضر است. درواقع پژمان سلطانی، نویسنده کتاب، نقبی نیز به کارگاه‌های گلشیری زده؛ اما این نگاه به قصد مقایسه نبوده و هدف از آن، معرفی دو کارگاه شاخص در دهه هفتاد بوده است.

از دیگر بخش‌های خواندنی کتاب می‌توان به مصاحبه با «ساناز صحتی» و «اُکتای براهنی» همسر و فرزند براهنی اشاره کرد. در این گفتگوها، حکایت نحوه شکل‌گیری و تداوم کارگاه‌ها در زیرزمین منزل رضا براهنی آمده است.