سپندارمذگان و پژوهشی ژرف در کتاب اوستا و تاریخِ دینی ایرانیان باستان

ایرانیان و نیاکان باستان؛ جشن و شادمانی را از جلوه‌های نیک زندگی می‌دانستند، از این‌روی آموزگاران و فرمانروایان باستانی این سرزمین، شادمان زیستن را برای همگان آرزو کرده‌اند. در سنگ‌نگاره‌ای از روزگار هخامنشی چنین آمده است: «بزرگ است اهورامزدا که آسمان را آفرید، که زمین را آفرید، که انسان را آفرید و شادی را برای انسان آفرید.» چنین برداشت می‌شود که خواسته و آرزوی فرمان‌روایان آن روزگار برای همه‌ی مردمان، سُرور و شادمانی آنان بوده است.