به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ آغاز اجباری تجارت با ایالات متحده و سایر قدرت‌های جهان در اواسط قرن نوزدهم، جریان ثابتی از ایده‌ها را از خارج از کشور با خود آورد. پیش‌تر، نویسندگان ژاپنی بررسی و مطالعه مفهوم رمان مدرن یا نمونه‌های ترجمه‌شده از نویسندگان خارجی را شروع کرده بودند. در نهایت دوره میجی (۱۸۶۸-۱۹۱۲) آثار بسیاری تولید کرد که اکنون به عنوان آثار کلاسیک در نظر گرفته می‌شوند، اما پیدایش آنها زمان زیادی به طول انجامید.
داستان در ژاپن به خودی خود چیز جدیدی نبود. جنبش وسیع دوره میجی به سمت واقع‌گرایی بزرگ‌تری در حرکت بود. همان‌طور که در اثر تعیین‌کننده منتقد و نویسنده ژاپنی، سوبوچی شویو، «ماهیت رمان» از آن دفاع می‌شود که در سال‌های ۱۸۸۵ و ۱۸۸۶ در دو جلد منتشر شد. سوبوچی به‌ویژه گرایش معلم‌وار به پاداش دادن به فضیلت و مجازات شرارت را که در داستان‌های آن زمان بسیار معمول بود، رد می‌کرد.
دومین تغییر عمده در طول این دوره جدای از یک سبک ادبی علنی و متداول، سبک محاوره‌ایِ نوشتن بود که به زبان ژاپنی نزدیک‌تر بود. با اینکه این فرآیندی طولانی بود، که می‌توانست در نویسندگانِ مختلف و حتا کتاب‌های نوشته‌شده توسط یک نویسنده، متفاوت باشد، داستان بومی در اوایل قرن بیستم به حد مطلوبی رسید. این موضوع موجب ایجاد یک شکاف واضح زبانی با ادبیات پیش از خود شد.
نویسندگان مهم دوره میجی
موری اوگای و ناتسومی سوسه‌کی، رمان‌نویسان پیشروی عصر میجی، هر دو تحت تاثیر ادبیات خارج از کشور بودند. اوگی به عنوان یک پزشک ارتش چندین سال را صرف یادگیری پزشکی در آلمان کرد. این تجربه الهام‌بخش داستان «دختر رقصنده» او در سال ۱۸۹۰ شد که یکی از نخستین آثار ماندگار این دوره است. او با ترکیب حرفه نظامی و خلاقیت ادبی رمان‌هایی نظیر «غازهای وحشی» و داستان تاریخی تحسین‌برانگیزی در دوره تایشو نوشت.
دو سال پررنج ناتسومی سوسه‌کی که صرف مطالعه ادبیات انگلیسی در لندن شد، دوران فعالیت فوق‌العاده‌ای را برای او به ارمغان آورد. از گام نخست یعنی «من یک گربه‌ام» تا زمان مرگ در سال ۱۹۱۶ سوسه‌کی رمان‌های کلاسیکی نوشت که شهرت را برای او به عنوان بزرگ‌ترین رمان‌نویس مدرن به همراه داشت. محبوبیت «من یک گربه‌ام» و فروش بالای آثار اولیه، تبدیل به پایه‌ای برای خلاقیت چشمگیر او و موقعیت تمام‌وقت نوشتن در آساهی شیمبون، از پرتیراژترین روزنامه‌های جهان شد.
از دیگر داستان‌نویسان دوره میجی می‌توان به هیگوچی ایچی‌یو اشاره کرد که پیش از آنکه در ۱۸۹۶ در ۲۴ سالگی بر اثر سل بمیرد، چندین داستان تحسین‌شده نوشت. شیمازاکی توسون به‌ویژه برای «فرمانِ شکست‌خورده» به یاد آورده می‌شود که تبعیض علیه اقلیت بوراکومین می‌پردازد. در همین حال، ایزومی کایوکا، برخلاف موج رئالیسم به سراغ انتشار داستان‌های عاشقانه فانتزی و پدیده‌های فوق طبیعی رفت.
در شعر، ماسائوکا شیکی زندگی تازه‌ای به هایکو بخشید. تلاش‌های او در ابتدا به خاطر انقلابی که در فرم این نوع از شعر ایجاد کرده بود، با انتقادات تند مواجه شد و در پایان زندگی کوتاه حرفه‌ای‌اش خود را به عنوان یکی از شاعران زبده هایکو در ژاپن تثبیت کرد. تانکا، یکی دیگر از فرم‌های اصلی سنتی شعر در ژاپن نیز با آثار نویسندگانی نظیر ایشیکاوا تاکوبوکو که به سبکی بی‌واسطه و متاثرنشده می‌نوشت و یوسانو اکیکو، فمینیست پیشگام آن دوران، برای خوانندگان مدرن تغییر شکل داد.
نظر شما