فرهنگ امروز: محسن آزموده، شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی با اکثر- اگر نگوییم همه- آثار ارزنده و گرانسنگ ادبیات فارسی متفاوت است. استاد جلال خالقی مطلق، گردآورنده تصحیحی انتقادی و عالمانه از شاهنامه و شاهنامه‎پژوه بزرگ معاصر، آثار بزرگ ادبیات فارسی را به باغ‎ها یا بوستان‎های زیبا و دل‎انگیز تشبیه کرده ‎اند، در حالی که شاهنامه از دید ایشان جنگلی انبوه است که هر بار مراجعه تازه به آن، سویه‎ها و جنبه‎های نویی را فراروی‌مان می‎گشاید، ضمن آنکه با هر خوانش تازه بخش‎های متفاوت آن، به شناخت ژرف‎‏تر و پیچیده‎تر خودمان هم نایل می‎شویم. شاهنامه را نه یک بار و دو بار که باید بارها و بارها خواند. در هر بار مطالعه آن، متناسب با حال روحی و روانی ما و میزان درک و شناخت‌مان، جنبه‎‌هایی نو و شگفت‎انگیز رخ می‎نماید و نکاتی تازه یاد می‎گیریم.   شاهنامه در کنار ارزش‎های ادبی و تاریخی و اسطوره‎شناختی فراوان، نمایشگاهی از فضیلت‎ها و رذیلت‎های اخلاقی بشری است و در داستان‎های پرشور و حماسی آن، مضامینی چون دادخواهی، خردو رزی، اخلاقی زیستن موج می‎زند. تردیدی نیست که مواجهه با نحوه بیان بی‎نظیر و هنرمندانه فردوسی بزرگ حتی ناخودآگاه و ناخواسته در ضمیر مخاطب اثر می‎گذارد. شاهنامه به ما، ضرورت و اهمیت خردورزی، دادخواهی و مهم‎تر از اینها، «به نام زیستن» را خاطرنشان می‎کند. مرا مرگ باید بدان زندگی/ که سالار باشم کنم بندگی// به نام ار بریزی ز من-گفت- خون/ به از زندگانی به ننگ ‎اندرون (شاهنامه فردوسی تصحیح جلال خالقی مطلق، داستان رزم یازده رخ، ابیات 245 و 247).