به گزارش فرهنگ امروز به نقل از هنرآنلاین؛ آوای مهر، آلبومی از حسین علیزاده است که در قالب کاست در سال ۱۳۷۰ پخش شد. علیزاده این آلبوم را پس از زمین لرزه رودبار در ۱۳۶۹ پخش کرد و آلبوم را هم به زلزله‌دیدگان شمال تقدیم کرد.

موسیقی این آلبوم در دو بخش گوناگون ساخته شده است و آهنگ‌های زندگی، طلوع، عمق فاجعه، آوای مهر و عروج نشان‌دهنده واکنش علیزاده به زمین‌لرزه‌ای که رخ داده را بازگو می‌کند.

«آوای مهر» شامل پنج قطعه است که ریشه در موسیقی ملی ایران دارد. آهنگساز با تکیه بر ذهنیاتی که از ملودی‌های بومی و سنتی دارد و با آمیختن اصوات همزمان، ترکیب بدیع و زیبایی خلق کرده است.

قطعات زندگی، طلوع، عمق فاجعه، آوای مهر و عروج اگر چه هریک نام خاصی دارند و مستقل به نظر می‌رسند و سه قطعه‌ اول به ویژه "عمق فاجعه" واکنش عاطفی آهنگساز را در برابر فاجعه‌ زلزله نشان می‌دهد، اما هر پنج قطعه، در کلیت خود تأثرات او را از مضمونی یگانه یعنی زندگی بیان می‌کند.

قطعه «زندگی» ترکیبی است از تحرک ریتم و سازهای بومی که حرکت، تلاش و شور زندگی را می‌نمایاند.

«طلوع» یادآور بامداد و آغازی برای زیستن است. «عمق فاجعه» با ضربه‌های دوگانه‌ طبل و با فواصل زمانی میان هر دو ضربه، حالتی میان ترس و خلأ ایجاد می‌کند که به شدت تصویری‌ است.

از میان موسیقی دردآلودی که می‌خواهد فضای خالی را پر کند آواز ظاهر می‌شود و مصیبتی را مویه می‌کند. ضربه‌های دوگانه که گویی تپش قلب انسان یا قلب زمین است و فاجعه‌ای را باز می‌گوید همچنان ادامه می‌یابد و موسیقی میان تسلیم یا اعتراض به فاجعه سرگردان می‌ماند.

پرویز منصوری در مقدمه این اثر آورده است: عصیان شامل قطعات عصیان و رؤیا است. آهنگساز در "عصیان" از امکانات، تکنیک‌ها و نوآوری‌های موسیقی غربی بهره و الهام گرفته است.

او به شیوه‌ آن دسته از آهنگسازان رمانتیک که تحت تأثیر فرهنگ اصیل و ریشه‌دار سرزمین خویش بوده‌اند اثری تصویری و نئو رمانتیک آفریده است که در مجموع، برای شنوندگان ایرانی و غیرایرانی، زیبا و شنیدنی‌ است.

به نظر می‌رسد در آفرینش عصیان آهنگساز از "قطعه برای ارکستر زهی و کوبه‌ای و چلستا" اثر "بلا بارتوک" الهام گرفته و پاسخی مناسب به آن داده است.

در قطعه‌ "رؤیا" ابتدا هارپ زمینه را با اشاره به موتیفی که فلوت اجرا خواهد کرد آماده می‌کند. این موتیف حالت انتظار را برمی‌انگیزد و در ادامه و گردش آن، فلوت موتیف کوتاه دیگری را می‌نوازد و آن را دو سه بار تکرار می‌کند و آنگاه قطعه با نت کشیده ای در بالا، همراه با آرپژهای هارپ، به انتهای بی‌پایان خود می‌رسد.

در مجموع، بافت موسیقی، انتخاب، ترکیب و رنگ‌آمیزی سازها و امکاناتی که حسین علیزاده در انشا و ابداع خود از آن سود جسته است تأثیری تصویرگرایانه دارد. بدون تردید این توانایی حاصل تجربه‌ طولانی و متفاوت او در زمینه‌ آهنگسازی‌ است.