به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ عباس صفاری شاعر ایرانی مقیم آمریکا شب گذشته در نشستی ادبی که به همت موسسه پارس بوم برگزار شد، میهمان جمعی از شاعران بود. در این نشست که شاعرانی مانند شهاب مقربین، رضا چایچی و نیز جمعی از شاعران جوان حضور داشتند، صفاری جدای از شعرخوانی به برخی از سوالات حاضران در این نشست در مورد شعرهایش پاسخ داد.

وی در این نشست درباره شعر ساده و ساده‌نویسی در شعر خود گفت: در دهه هفتاد تا جایی که به خاطر دارم نشریاتی کمی از جمله آدینه و مفید و دنیای سخن برای انعکاس جریان‌های شعری وجود داشتند و سعی کردند که تاریخ ساز نیز بشوند. بسیاری از عقاید جریان‌های شعری غرب در آن زمان و حرکت‌های پست مدرنیستی در شعر را در این نشریات می‌شد دنبال کرد و نسل جوان هم آن را دنبال می‌کرد. با این همه من حتی در آن دوران هم به فکر این نبودم که به گروهی بپیوندم و برای خودم و شعرم مکتبی بسازم. هدفم چیزی جدای از اینها بود و سعی می‌کردم از مسائل روز خودم و چیزهایی که برایم ملموس بوده است، بنویسم.

با اسم‌گذاری روی جریان‌های شعری موافق نیستم

صفاری ادامه داد: اگر شعر را مقوله ای مانند الهام گرفتن از محیط برای نوشتن و یا پیدا شدن نوعی جرقه عاطفی در شاعر بدانیم، من در شعرهایم بیش از اینها به دنبال زبانی بودم که بتوانم راحت به بیان شعرم بپردازم. از طرفی چندان هم با اسم‌گذاری روی جریان های شعری موافق نیستم و حس می کنم نوعی کم بها کردن شعر را به دنبال دارد. به نظرم جریانی که از آن به عنوان شعر ساده یاد می‌کنند بعد از نهضت ساده نویسی خلق شد و اسمش را نیز از همان وام گرفت.

این شاعر ادامه داد: به نظر من زبان فارسی متکلف دهه ۴۰ و ۵۰ پاسخ‌گوی مسائلی خارج از حیطه جغرافیایی خود نبود و این مساله منجر به نهضت ساده‌نویسی شد. واقعیت این است که ربان ما به محض روبرو شدن با واقعیت‌هایی تازه کشش بیانی خود را از دست می‌دهد و همین مساله منجر شده که وقتی مثلا شاعران ایرانی به نیویورک سفر می‌کنند یا درباره آن فکاهه می‌نویسند یا زبانشان به شکلی است که مثلا به اغراق درباره آن می‌پردازند و به آن شهر می‌گویند جنگل آهن و یا توصیفاتی از این دست ولی هیچکدامشان نمی توانند واقعیت و جریان حاکم بر شهر توصیف کنند.

آمریکا به شعر خودش بسیار افتخار می‌کند

شاعر مجموعه شعر «کبریت خیس» در ادامه درباره جریان شعر در آمریکای امروز نیز گفت: آمریکا به شعر خودش بسیار افتخار می کند و تمامی مراکز ادبی و فرهنگی این کشور به شدت دنبال این هستند که نگذارند شعر لااقل در میان اهالی شعر افول کند و برای همین مساله است که موضوعاتی مانند اهدای هدایا و یا ایجاد امکان استخدام در نهادهای فرهنگی و دانشگاهی را برای شاعران در اولویت قرار می دهند و نهادهای مختلف را نیز ملزم به خرید کتاب های شعر می‌کنند.

وی افزود: در حال حاضر رییس بزرگترین شرکت داروسازی ایالات متحده بودجه‌ای معادل ۱۰۰ میلیون دلار را برای توسعه شعر در آمریکا پرداخت کرده است که این پول در بانک بوده و سالانه ۳۰۰ هزار دلار از آن به واسطه مجله شعر آمریکا خرج اشاعه شعر در این کشور می شود و در همنی راستا بود که در زمان ریاست جمهوری بیل کلینتون تصویب شد تمامی هتل‌های آمریکا باید در تمامی اتاق هایشان در کنار کتاب مقدس یک دفتر شعر از شاعران مشهور آمریکا نیز قرار دهند.

صفاری در بخش دیگری از این نشست با  اشاره به اینکه ریشه خلاقیت در شعر مدرن بیشتر از حس فردی مبتنی‌بر درک واقعیات است، گفت: هر شاعری شیوه خود را برای سرایش شعر دارد و من بر الهام شاعرانه معتقدم اما معتقد نیستم این الهام الزاما در یک لحظه روی می‌دهد. برای من لااقل خلاقیت در مسیر ساخت و پس از آن بازخوانی و اصلاح شعر است که رخ می‌دهد نه اینکه ناگهان برای او شکل بگیرد و در شعرش بشیند. به باور من شاعر جدی باید تنها به ندای درون خودش گوش دهد که او را می‌تواند به مرحله ای خاص از حس و عاطفه در شعر برساند.

شعر سیاسی را قبول ندارم

صفاری تصریح کرد: من شاعری سیاسی نیستم و شاید در دوره ای ترانه سرایی کرده باشم اما شعر سیاسی را قبول ندارم. اگر شاعری در حال تکرار روال تاریخی جامعه خود باشد باید تلاش کند که به زبانی منحصر به فرد در این زمینه برسد.

وی در ادامه افزود: شنیده ام که می گویند اگر کسی از پانزده سالگی  زبانی را بیامورد می تواند در آن به استادی برسد و حتی تدریسش کند اما در حد یک کودک ۱۰ ساله نیز نمی تواند در آن مانور کند. در شعر ما با نوعی مانور زبانی روبروییم. شاعران و نویسندگان ما نیز در زبان خود زندگی می کنند نه در مکانی خاص. اما اگر از من می پرسید که چطور با وجود دوری از ایران توانسته ام با زبان امروز آن آشنا شوم و در شعرم بیاورم به شما می گویم که در زندگی یک شانس داشتم و آن اینکه با عنوان یک هنرمند اسم و رسم دار پا به غرب نگداشتم. دنیای شعریم را ذهنی ساختم و آن را به انتخاب خودم برگزیدم و همین به من کمک کرد که از امروز ایران در شعرم دور نباشم.