در این یادداشت آمده است: «از رویا به رویا رسیدن کمی شیرین است و اکران یک فیلم می تواند تمام خستگی ها و دوندگی های یک کارگردان را از تنش بیرون کند. تعارف نمی کنم و خوشحالی خودم رو از اکران فیلمم اعلام می کنم، اما امیدوارم که ماجرای تلخی که در جشنواره سی و پنجم فجر برای فیلم های «هنر و تجربه» پیش آمد، در اکران های عمومی فیلم ها تکرار نشود و دوستانی که نگرانی خودشان را از فروش فیلم های سینمای بدنه تقصیر «هنر و تجربه» انداخته اند و نامه پشت نامه به رییس سازمان سینمایی می نویسند، کمی با خودشان رو راست شوند و به روایتی وقتی خیرشان به ما نمی رسد، لااقل شر نرسانند.

محدود کردن نمایش فیلم های «هنر و تجربه» در جشنواره پیشین فجر چه دستاورد مهم و تاثیرگذاری در نحوه دیده شدن فیلم های به قول شما اصلی و بدنه داشت و حاصل اش مگر غیر از این بود که بدترین و پراشتباه ترین جشنواره فیلم در تمام طول سی و پنج سال رقم خورد؟

بگذارید مخاطب خودش انتخاب کند و شما مالک سلیقه مردم نشوید. «هنر و تجربه» را می خواهید دیگر چقدر محدود کنید؟ هزار و پانصد صندلی از صد و چهل هزار صندلی گواه این محدودیت ها است. حالا که روزنه امیدی برای فیلمسازان تجربه گرا باز شده است، نگذارید این روزنه دوباره محو شود. هر کس دارد مسیر خودش را می رود و این مردم هستند که تصمیم می گیرند چه فیلمی را ببینند، این سنگ اندازی ها دردی از شما دوا نمی کند و عاقبت مردم تحت هر شرایطی از فیلم های بدنه استقبال می کنند، این وسط فیلم های مستقلی که با هزاران مشکلات و با بودجه های بسیار کم ساخته شده اند مهجور می مانند.«هنر و تجربه» جای کسی را تنگ نکرده است، شما هم جای کسی را تنگ نکنید لطفا.

در آخر بر خودم لازم می دانم که از تک تک عوامل فیلمم که بدون چشم داشت در حق من و فیلم «اگزما» رفاقت کردند، تشکر کنم که باعث شدند این فیلم با تمام سختی ها و مشکلات ساخته شود و امروز شاهد اکران عمومی آن باشیم، همگی آنها به معنی واقعی کلمه سینماگر هستند.