به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ مجمع دیالوگ بین الادیانی زنان هامبورگ بار دیگر با همکاری بخش دیالوگ بانوان آکادمی اسلامی آلمان، همایش سالانه خود را در روز یکشنبه ۵ نوامبر ۲۰۱۷ با حضور بیش از ۱۸۰ نفر از زنان و بانوان از ادیان مختلف مسیحی، یهودی، مسلمان، بودیسم و از شاخه های کاتولیک، پروتستان، شیعیان و اهل سنت، در مرکز اسلامی هامبورگ برگزار کرد.

مجمع دیالوگ بین الادیانی زنان هامبورگ با هدف تقویت گفتگوی بین ادیان و شناخت بیش از پیش افکار، نظرات و آیین های موجود میان پیروان ادیان مختلف، از سال ۲۰۱۲ تشکیل شده و فعالیت­های بسیار ارزنده ای را در این راستا داشته است. اعضاء این مجمع علاوه بر تشکیل جلسات سالانه زنان، تبادل دینی و فرهنگی پر جنب و جوشی دارند و یکدیگر را در رویدادهای مختلف دینی و اجتماعی حمایت می کنند.

در این همایش که عنوان آن «با نماز و عبادت، فراتر از مرزها و نزدیکتر به یکدیگر» بود، شرکت کنندگان از ادیان مختلف ضمن تبیین نحوه برگزاری عبادت و نیایش با خدا در دین خود، تجربیات و نظرات خود را پیرامون نماز و نیایش با خدا ابراز داشته و با استفاده از صاحب نظران دینی، به پرسش های مطرح شده در جلسه از سوی ادیان مختلف پاسخ داده شد.

در این همایش شرکت کنندگان ابتدا از فضای زیبای معماری مسجد امام علی(ع) بازدید نمودند و در ادامه توضیحات کوتاهی در رابطه با فعّالیت­های مرکز اسلامی هامبورگ و بخش دیالوگ آکادمی اسلامی آلمان برای آنان ارائه گردید و سپس همایش به طور رسمی با تلاوت آیاتی از قرآن مجید و نیز قرائت پیام آیت الله رمضانی، رئیس اتحادیه اروپایی علما و تئولوگ های شیعه، آغاز شد.

این همایش شامل برنامه های متنوع و مختلفی از جمله ایراد سخنرانی در رابطه با «تأثیر ارتباط با عالم غیب بر جسم و روح آدمی»، میزگرد، پرسش و پاسخ و نیز کارگاه­های مختلف با عناوین زیر بود:

۱ـ راه ­های شناخت و برقراری ارتباط عمیق تر با خدا؛

۲ـ عرفان و نیایش؛

۳ـ مقایسه وضعیت و حالت بدن آدمی در حالت عبادت و نماز در ادیان ابراهیمی؛

۴ـ فواید روحی و جسمی نماز و نیایش در ادیان؛

۵ـ مراقبه و عبادت؛

۶ـ بررسی انواع نیایش و عبادت در ادیان.

در این همایش نحوه و نوع ارتباط مسلمانان، مسیحیان، یهودیان با خدا در کارگاه های مختلف بیان و ارائه شد، بسیار مورد توجه شرکت کنندگان قرار داشت. در این گفتگوها کاملاً مشخص بود که زنان در رابطه و نیایش خود با خدا بسیار صمیمی و صادق هستند. «من به طور مرتب با خدا قرار ملاقات دارم»؛ این جمله را یک زن مسلمان حاضر در جلسه بیان کرد. او همچنین گفت:  بازتاب و برکات ناشی از نماز و نیایش در زندگی روزمره به خود فرد بر می­گردد. شرکت کننده دیگری این طور بیان کرد که « من با خدای خودم صحبت می­کنم و فکر می­کنم خدای من هم با من سخن می­گوید و نماز و عبادت به شکل جماعت به من قدرت مضاعف می­دهد»

در این جلسه دیالوگ، زنان دیندار نه تنها در کنار یکدیگر احساس یک­دلی و یک­رنگی بیشتری می­کردند، بلکه شاهد شباهت­های بسیار زیاد ادیان با یکدیگر بودند. سرکار خانم بریگیته یاشکه، کشیش کلیسای کاتولیک در انتهای برنامه به این مطلب اشاره کرد که این همایش نه تنها یک تبادل نظر در بین زنان دیندار با علاقه بود، بلکه امکانی بود تا به راحتی بتوان احساسات درونی هر فرد را در اعماق روح او مشاهده کرد.

 این همایش یک روزه با قرائت همگانی دعای صلح در مرکز اسلامی هامبورگ به پایان رسید.

متن پیام آیت الله رمضانی، رئیس اتحادیه اروپایی علما و تئولوگ های شیعه به ششمین همایش دیالوگ بین الادیانی زنان

بسم الله الرحمن الرحیم

در ابتدا به همه شرکت کنندگان محترمی که از ادیان و مذاهب گوناگون در این دیالوگ سازنده حضور به هم رسانده اید، سلام و خیر مقدم می گویم و امیدوارم مباحثی که در این همایش یک روزه پیرامون موضوع «دعا و نماز» مطرح می شود، زمینه تعامل و هم افزائی بیش از پیش میان ادیان و مذاهب را به وجود آورد.

نخست لازم به یادآوری می­دانم که این مرکز از زمان تأسیس خود یعنی سال ۱۹۶۰ تاکنون به موضوع دیالوگ اهتمام ویژه دارد و در حقیقت نقش دیالوگ را برای توسعه زندگی مسالمت آمیز میان انسان ها، بسیار  پررنگ می داند.

در خصوص موضوع این دیالوگ که تأثیر «دعا و نماز در جسم و روح آدمی» است به چند نکته اشاره می­کنم:

از منظر آموزه های آسمانی، رابطه با خدا از نیازهای ضروری حیات بشری است و اساساً زندگی انسان را معنادار می نماید. از اینرو اشتغال به دعا و نماز و سخن گفتن با خدای عالم، بخشی از سبک زندگی دینی و یکی از نمادهای زندگی مؤمنانه است. از این منظر دعا فقط برای آن نیست که انسان حاجت خود را بگیرد، بلکه خود دعاکردن و تلاش برای ارتباط با عالم غیب، موضوعیت داشته و به اصطلاح مطلوبیت ذاتی دارد. دعا و نماز مایه نشاط روح، حیات جان و کلید عطایای الهی است. دعا کوبیدن در رحمت الاهی و موجب نزول برکات خداوندی است.

فطرت انسان به گونه ایست که با توجه به استعدادهایی که در وجودش دارد، به هر کمالی که می رسد، کمالی برتر در نظرش جلوه می کند و همواره در تلاش، حرکت و کوشش است تا اینکه خود را به کامل مطلق نزدیک نماید. از اینرو آدمی برای وصول به چنین کمال معنوی بهنماز، دعا، نیایش و مانند آنها احتیاج دارد تا بتواند به کامل مطلق تقرّب پیدا کند. از اینرو باید دعا را ضرورت حیات انسان در تمام مراحل زندگی بدانیم، چنانکه در منابع اسلامی به نقل از پیامبر اکرم(ص) آمده است: «الدعاء مُخّ العبادة؛ یعنی دعا کردن مغز و هسته اصلیِ عبادت است».

از سوی دیگر آدمی گاه در وضعیتی قرار می گیرد که برای خود، بیش از جایگاهی که دارد، حساب باز می کند و این باعث تکبّر و سرکشی او می شود، چه اینکه قرآن کریم می فرماید: «إِنَّ الْإِنسَانَ لَیَطْغَی أَن رَّآهُ اسْتَغْنَی» بدون شک این روحیه سرکشی که می تواند موجب هلاکت آدمی باشد، باید مهار شود و تنها راه مهار آن برقراری ارتباط با خداست. زیرا وقتی انسان با خدای بلندمرتبه، قادر بی همتا، عالم پیدا و پنهان و غنیّ بالذات و... در ارتباط قرار می­گیرد، خود را مخلوقی کوچک، نیازمند، جاهل، فقیر و… می بیند و همین مواجهه نوعی خضوع و خشوع برای او پدید می آورد و او را در مقابل خداوندی که دارای صفات جلال و جمال است رام و آرام می کند و روح سرکشی را در وی مهار می کند.

نکته دیگر آنکه دعا و یادخدا در ایجاد آرامش قلبی تأثیر بسیاری دارد. کسی که به خدا توجه ندارد، به طور طبیعی به دنیا و برخورداری های مادّی و ظاهری توجه می کند. چنین فردی هر اندازه در راه کسب نعمت های دنیوی بکوشد و بهره های فراوانی هم به دست آورد، هرگز به خرسندی کامل نمی رسد و در حسرت چیزهایی است که ندارد. از سوی دیگر از اینکه نعمت های موجودش دستخوش آفت شده و از بین بروند نیز همواره در بیم و هراس است. بنابراین، کسی که خدا را فراموش کرده و دنیا را به جای آن برگزیده، همواره در بیم و نگرانی از دست دادن داشته هایش و در عین حال در حسرت و ناراحتی آنچه ندارد به سر می برد. بدین ترتیب، هرگز روی آرامش و اطمینان را نمی بیند و دلش آرام و قرار نمی گیرد. در مقابل، کسی که به خدا توجه و با او ارتباط قلبی دارد و می داند که زندگانی او زیر نظارت دقیق پروردگار است و قضا و قدر او بر سر تاسر جهان حکومت دارد و جز او پناهی و مأوایی ندارد، فریب لذت های زودگذر دنیا را نمی خورد و خود را دچار اندوه و نگرانی نمی کند.

امروزه برای دانشمندان ثابت شده که اگر انسانها به آرامش روحی دست یابند، این آرامش در جسم انسان هم تأثیرگذار خواهد بود؛ چه اینکه بیمارهای روحی و روانی از جمله احساس پوچی و بی هویتی و یا اضطراب و افسردگی در جسم انسان نیز تأثیر منفی برجای خواهند گذاشت.

لازم به یادآوری است این تأثیر و تأثّر متقابل جسم و روح چه مثبت و چه منفی از نظر تجربه و علم روز به اثبات رسیده است و در این نوع جلسات می توان به شکل توصیفی و میدانی و آماری دربارۀ این موضوع مباحثی را مطرح کرد.

امید است این نوع همفکری ها و طرح مباحث، با نگاه دینی و علمی کمک کند تا جامعه بشری بیشتر بتواند از آسایش و آرامش برخوردار باشد و زمینه بیشتری فراهم شود تا ظرفیت وجودی خود را در برقراری ارتباط با خود، دیگران و خدا شناسائی کرده و از آن بهره مند شوند.

بار دیگر حضور شما را خوش آمد می گویم و امیدوارم که با طرح مباحث علمی و کارشناسانه خود در خصوص موضوع مهم این دوره از دیالوگ، بهترین نتائج را از این نشست برای همگان رقم بزنید.