به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ هنگامی که استفن کینگ در سال ۲۰۰۳ میلادی جایزه کتاب ملی را به خاطر یک عمر دستاورد ادبی خود به دست آورد، با انتقادات فراوان جامعه ادبی مواجه شد. هارولد بلوم، منتقد بزرگ این رمان‌نویس را شدیدا فاقد صلاحیت دانست. در مقابل، پانزده سال بعد وقتی اعلام شد که کینگ جایزه پن (قلم) آمریکا را در سال ۲۰۱۸ برد، ذره‌ای خشم و غضب برنینگیخت. این روزها شان و منزلت کینگ به عنوان یک گنجینه ادبی ملی، ولو اینکه یک نفر را غرق در خون و خونریزی کند، مسلم است.
جایزه پن که در گذشته به نویسندگانی ازجمله تام استاپارد و جی.کی رولینگ تعلق گرفته، به نویسنده تحسین‌شده‌ای تعلق می‌گیرد که جان‌مایه کارهایش به ما کمک می‌کند شرایط انسانی را درک و تفسیر کنیم و حتی در تاریک‌ترین ساعات احساس همدلی و تخیل را در ما به وجود می‌آورد.
اندرو سولومون، مدیر بنیاد پن آمریکا با اشاره به پرفروش بودن رمان‌های کینگ در جهان و موقعیت او به عنوان یک نویسنده معترض و طرفداری‌اش از آزادی بیان می‌گوید: «این نویسنده بدون ترس از جایگاهش به عنوان یکی از نویسندگان پرطرفدار کشور، از تهدیدهای فزاینده برای آزادی بیان و دموکراسی که در دنیای امروز رایج است، صحبت کرده و به ما کمک می‌کند تا با شیاطین مقابله کنیم –چه یک دلقک رقاص باشد و چه یک رئیس جمهور توئیت‌باز.»
پاسخ‌های اخیر کینگ به دومی (همان رئیس جمهور توئیت‌باز) چنین بود: «حامیان ترامپ! چقدر دیگر باید از این زهر شرم‌آور فرو بدهید، تا بالاخره این عذر نژادپرستی را روی رهبر جهان بالا بیاورید؟» و «چرا مردم نروژ باید بخواهند به اینجا مهاجرت کنند؟ آنها از مراقبت‌های بهداشتی واقعی برخوردارند و امید به زندگی‌شان از ما بیشتر است.»
به نظر می‌رسد این جایزه بیشتر از آنکه به نویسندگی کینگ تعلق گرفته باشد، به حمایت او از آزادی بیان ربط دارد.
در این میان هارولد بلوم منتقد، همانند سال ۲۰۱۴ نظرش را درباره این رمان‌نویس ژانر وحشت تغییر نداده است. او به بی‌بی‌سی گفت: «برای هر خواننده حرفه‌ای که تجربه خواندن پروست، جویس، هنری جیمز، فاکنر و باقی استادان رمان‌نویسی را دارد، استفن کینگ فاقد ارزش است.» او در سال ۲۰۰۲ در مقاله‌ای نوشت: «اگر بخواهم از بی‌کفایتی آشکار کینگ، نوشتن کلیشه‌ای، شخصیت‌های بی‌روح و در کل عدم ابتکار او صرف نظر کنم، کینگ شخصیتی عمیق، سخاوتمند و انسانی دارد و یک شهروند اجتماعی نمونه است.»
نظر شما