فلوت مینوازم و طبل میزنم و بندگی میکنم... و... دیگر هیچ

"چاق و لاغر" دیالکتیک و رابطه ی اندام وار میان «سیاسی» و «ابزورد» است. اگر آن نمای همیشگی از برج ایفل نبود؛ پولانسکی چه به لحاظ فرم و چه محتوا در «چاغ و لاغر» به گونه ای تمام عیار ابزورد مینمود. اما ایفل در اینجا چونان تجلی مادی ملموس و محسوس «گودو» ی نجات بخشی است که بِکت در کمال بیرحمی «آمدنش» را پی در پی تا به آخر نمایشنامه به تعویق میانداخت و امتناع بودنش را استادانه بر صحنه آورد.