به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر، اولین همایش تخصصی «جامعه شناسان ایرانی و جامعه ایرانی» که به بررسی  آثار دکتر تقی آزاد ارمکی اختصاص داشت با بیش از ۱۵ نشست تخصصی از ابتدای سال جاری تاکنون برگزار شد و همایش جمع بندی آن دیروز دوشنبه دهم آذر در تالار ابن خلدون دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار شد.

دکتر هادی خانیکی استاد ارتباطات دانشگاه علامه با عنوان گفتگو در جامعه شناسی و جامعه ایرانی با عنایت به آثار دکتر آزاد سخنرانی کرد و گفت: از آنجایی که دغدغه خود من هم ضعف بین ارتباطات و نهادها و دانشگاه ها بوده است و دکتر آزاد به آن پرداخته و در عنوان ساده ای که در یکی از آثارش به آن داده به عنوان پاتوق این عنوان را برگزیده است. وی به پاتوق به عنوان یک موقعیت آزادانه و غیر شغلی به آن پرداخته است و می گوید که چگونه می شود در ساختارهای غیر رسمی امکانی را برای گفتگو فراهم کرد. به نظرم اگر بخواهیم یک نگاه تاریخ و اجتماعی به علوم اجتماعی داشته باشیم می شود آن نقاط طلایی سنت و مدرنیته را پیدا کرد.

وی گفت: بحثی که در پاتوق مطرح می شود این است که در پاتوق آدم چیز هایی را مطرح می کند که در جاهای دیگر نمی تواند آنها را بیان کند. بالاخره این پاتوق های ما کجاست؟ در کجا با همدیگر گفتگو می کنیم؟ آن نیروی اجتماعی تاثیرگذار ما کجاست؟ این فقدان پاتوق، فقدان شبکه های اجتماعی و نقاط تلاقی حوزه ها را باید جستجو کنیم و نبودن آنها را نباید یک نقیصه بدانیم. به نظر فوکو ما در مرز بردگی های خودمان هم نتوانستیم خودمان را پیدا کنیم جامعه شناسانی بزرگی مانند دکتر شریعتی آن را پیدا کردند و توانستند دانش اجتماعی را در اجتماع به کار ببرند.

خانیکی با بیان اینکه ما با مسئله ای به نام خلاء فضای گفتگو روبروییم اشاره کرد و گفت: به نظرم مسئله ای که با آن روبرو هستیم این است که ما با جامعه شناسی و جامعه شناسانی مواجه هستیم که خیلی در اجتماعات علمی و... موفق نیستند. ما با جامعه شناسانی مواجه هستیم که خیلی دوست ندارند وارد حوزه هنر، سیاست و... شود. ما با وضعیتی روبرو هستیم که جامعه شناس خوب جامعه شناسی است که به مسائل سیاسی نمی پردازد و به میزانی که به سیاست می پردازد از وجهه علمی اش کاسته می شود.

این استاد دانشگاه افزود: نهایتا ما با جامعه شناسانی مواجه هستیم که ناتوان از گفتگو و برخورداری از دانش و مهارت های گفتگو که محصول حضور در شبکه های و ساحت های مختلف است هستند. به هر حال در جامعه ما نهادهای مدنی نهادهای ضعیفی هستند و امکان آن حلقه های گفتگو را گم کرده است. به هر حال شاید نوع رویکردی که دکتر آزاد در پاتوق مطرح می کند این جرقه را در ذهن ما می زند که به دنبال آن پاتوق ها باشیم. به طوری که دکتر آزاد می گوید پاتوق جایی است که می شود بین آن سه یعنی دین، دولت، خانواده را ارتباط برقرار کرد.

خانیکی در پایان گفت: پاتوق می تواند یک زمینه ای برای نگاه کردن به نهادهای سنتی و مدرن باشد. زمینه ای باشد برای تقویت نگاه مدنی به پاتوق ها و فراهم آوردن نوعی مناسبات شبکه ای. سوالی که در ذهنمان است این است که جای گفتگوی اصحاب علوم اجتماعی کجاست؟ جایی که با همدیگر با جامعه و حکومت گفتگو کنند کجاست؟ من می گویم که گم شده است.