به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛   به نقل از  اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، این بخشی از سخنان سوسن طاقدیس است که در حاشیه مراسم افطاری کانون پرورش فکری برای نویسندگان و شاعران کودک و نوجوان به مناسبت روز ملی ادبیات کودک و نوجوان و روز قلم بازگو کرد.

نویسنده نام آشنای کتاب‌های کودکان در ادامه خاطرنشان کرد: نویسنده کودک همان خشت اول را برای کودک بنا می‌گذارد، به‌همین‌علت گذاشتن این خشت با اهمیت، شاید مهم‌تر از نوشتن برای بزرگ‌سالان باشد که تأثیرشان را از محیط و جامعه می‌گیرند و لوح ضمیرشان دیگر نقش تازه‌ای نمی‌پذیرد.

وی همچنین یادآور شد: این‌که کودک در آینده چه خواهد شد، چه خواهد کرد و چه تأثیری بر محیط و جامعه خواهد گذاشت، تحت تأثیر همان خشت اولیه‌ای است که نویسنده در آن نقش زیادی دارد.

به گفته طاقدیس، اولین چیزی که کودکان نسل امروز در تمام دنیا می‌خواهند، یافتن خود واقعی‌شان است. از اولین لحظه‌ی زندگی‌ که کودک با محیط اطرافش ارتباط برقرار می‌کند، به دنبال خودش می‌گردد.

او در ادامه گفت: من به‌عنوان نویسنده‌ از دوره‌ای که وارد زندگی بچه می‌شوم، سعی می‌کنم کمک‌شان کنم تا خود واقعی‌اشان را پیدا کنند. این یافتن خود به این معنی نیست که من به کودک الگو بدهم، بلکه باید در تاریکی فقط جلوی پای او را از موانع و مشکلات خلوت کنم تا مسیرش را پیدا کند و به آن هدفی که خداوند استعداد آن را در وجودش گذاشته است، برسد.

طاقدیس در مورد نام‌گذاری روز ملی ادبیات کودک اظهارنظر کرد و گفت: نام‌گذاری به‌خودی‌خود نمی‌تواند کاری انجام بدهد. مهم این است که تحت لوای این نام‌گذاری چه برنامه‌هایی برای آنان داشته باشیم.

وی با اشاره به این‌که وقتی روزی را نام‌گذاری می‌کنند با هدف یادآوری آن موضوع است، افزود: نباید این‌طور باشد که ما روزی را روز ملی ادبیات کودک بنامیم، در آن روز شعار بدهیم و بعد هم آن شعارها فراموش شود، نام‌گذاری یعنی این موضوع مهم است و باید تا سال آینده که این روز می‌رسد کارهایی انجام بدهیم. بعد می‌توانیم کارنامه‌ی کاری‌مان را بررسی کنیم تا ببینم چه کار کرده‌ایم، چه کار نکرده‌ایم، کجا کمبود داریم و کجا باید روش‌مان را عوض کنیم.

طاقدیس در مورد کیفیت آثار کنونی حوزه ادبیات کودک نسبت به گذشته خاطرنشان کرد: چیزی که نگران آن هستم، این است که تغییرهای هدفمندی صورت نگرفته است، البته عده‌ای فکر می‌کنند هدفمند است و ما داریم به‌سوی یک هدف از پیش تعیین شده می‌رویم، ولی موضوع خیلی پیچیده‌تر از این‌ها است.

نویسنده کتاب «دختری دارم شاه‌ندارد» یادآور شد: ادبیات هدفمند در وهله‌ی اول کودک را به خودش و در وهله‌ی بعد دنیای اطرافش را به او می‌شناساند و در وهله‌ی آخر به او کمک می‌کند که انتخاب کند چه کسی باشد و چه آینده‌ای برای خود و جامعه‌اش رقم بزند.

وی افزود: بعضی‌ها سعی می‌کنند این کار را بکنند، در حالی که ممکن است خودشان شناخت درستی از مساله نداشته باشند. آن‌ها سعی می‌کنند که بچه‌ها را به یک راهی هدایت کنند، ولی چون روحیه‌ی بچه‌ها را در نظر نمی‌گیرند اغلب نمی‌توانند آن‌ها را با خود همراه کنند.

نویسنده کتاب «قدم یازدهم» که جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی ایران را در سال ۱۳۸۶ برای نگارش همین اثر دریافت کرده است، در ادامه تصریح کرد: در دوره‌ای به کتاب‌خانه‌های مدارس سر می‌زدم و کتاب‌های زیادی را می‌دیدم که با سفارش ناشر و سرمایه‌گذاری دولتی چاپ شده بود. وقتی این کتاب‌ها را ورق می‌زدم معلوم بود حتی یک‌بار هم گشوده نشده، چرا که ورق‌هایش به هم چسبیده بود. این کتاب‌ها سال‌های سال کنج کتاب‌خانه می‌ماند.

به اعتقاد وی، زمانی‌ که کتابی مثل هری پاتر منتشر شد، بچه‌های دنیا آن‌قدر تشنه بودند که برای آن صف کشیدند. این در حالی است که مدتی بین نویسنده‌ها باب شده بود که دیگر دوره‌ی رمان تمام شده است.

طاقدیس همچنین گفت: کاری به محتوای رمان هری پاتر ندارم، ولی این کتاب ثابت کرد دوره‌ی رمان نگذشته است. پس اگر ما راه را پیدا کنیم، می‌توانیم هر چیزی را به کودک، نوجوان، جوان و حتی بزرگ‌سال ارایه بدهیم.

نویسنده کتاب «یکی بود»، در پایان تأکید کرد: باید زبان خاصی را برای انتقال موضوع، پیدا و تحقیق و پژوهش کنیم. من به شما قول می‌دهم شاید ۹۰ درصد نویسنده‌های ما به این فکر می‌کنند که اولاً ناشر بعد دولت و بزرگ‌ترها بپسندند و در پایان حالا اگر چیزی باقی مانده بود عاید کودک شود.