گفتاری ازمصطفی ملكيان؛ خودشناسی در گرو ديگر شناسی

درمورد اين نكته فكر كنيد كه چه ربط و نسبت‌هايي هست كه اگر تغيير بكند، ذات موجود دست‌نخورده باقي مي‌ماند و چه ربط و نسبت‌هايي هست كه وقتي تغيير مي‌كند، ذات آن موجود نيز دچار تغيير مي‌شود. اينكه شناخت من به شناخت تو توقف دارد، بر اين نكته تكيه دارد.

مارتین هایدگر؛ پیروز در فلسفه، نگونبخت در ایدئولوژی

چنانچه احمد فردید مفهوم عاریتی دازاین و تاریخ نسیان وجود (Oblivion) در اندیشه هایدگر را به‌جای دیروز (یاكوب بومه) تا پریروز (دوره پیش‌سقراطی) به عقب نمی‌راند، شاید امروز روشن و آشكار می‌توانستیم – تنها به‌لحاظ ایدئولوژیك و نه فلسفی - به داوری مارتین هایدگر بنشینیم كه آیا اهمیت این فیلسوف آلمانی را به‌لحاظ تخریب جهان باید هم‌طراز عالیجناب گروفاس رهبر رایش سوم ببینیم كه نوید و بشارت هزاره آریایی می‌داد یا اینكه هایدگر را باید همنشین یاكوب بومه و ایمانوئل سوئدنبرگ ببینیم كه بشارت تعامل و تسامح و تساهل می‌دهند.

محمدرضا تاجیک؛

نقد به مثابه نق

رای پرداختن به چرایی و علل و عواملی كه مانع نهادینه شدن فرهنگ نقد‌پذیری در جامعه ما می‌شود، لازم است در ابتدا به بیان تمهید نظری كوتاه تلاش كنیم تا بعد به پاسخ این سوال اصلی برسیم. از یك منظر، نقد همان تفكر است، همان خطر كردن است. آن‌كس كه خطر سرشته با نقد را نیازموده باشد، نسبت به ذات نقد محجوب و غافل می‌ماند. نقد جامعه را، جهان را دست‌ناخورده پس پشت نمی‌نهد.

به یاد زاون/ ناصر فکوهی

وقتی به زاون و یادگار و سهمی که برای فرهنگ ما باقی گذاشت و شاید بسیاری ندانند و شامل صدها ساعت گفت وگوی تاریخ شفاهی و تصویر برداری شده نیز می شود که امروز امیدوارم در جایی محفوظ مانده باشد، نمی توانیم سهم بزرگ اقلیت های دینی را در کشور خودمان نادیده بگیریم.

جهان‌بینی الهی، کیهان‌شناسی و فلسفه علم/ گفت و گو با دکتر مهدی گلشنی

آقای هاوكینگ از طرفی می‌گوید فلسفه را قبول ندارم و از طرفی خود را پوزیتیویست می‌داند. اولا پوزیتیویسم خود یك مكتب فلسفی است. ثانیا اشتباه دیگری كه او می‌كند این است كه می‌گوید من پوزیتیویست پیرو پوپر هستم. پوپر نخستین كسی بود كه پوزیتیویسم را رد كرد (به دنبال ادعاهای پوزیتیویست‌های منطقی).

شهین اعوانی: فرهنگ ایرانی همیشه فرهنگ دینی بوده است

چیزی كه مسلم است این است كه اخلاق ناب هم مانند ایمان خالص چیزی آسان‌یاب نیست. از سویی به اخلاق باید ایمان داشت تا نظر و عمل اخلاقی از هم نگسلد؛ از سوی دیگر در تداوم ایمان هم باید اخلاقی بود. مشترك این دو چیزی جز صداقت به خود و غیرخود یا دیگری نیست. چنین مواردی در فرهنگ دینی ما كاملا روشن است ولی در غرب چنین نیست. فرهنگ ایرانی همیشه فرهنگ دینی بوده و هست.