به گزارش فرهنگ امروز به نقل از روزنامه‌ی اعتماد؛ عبدالجبار كاكايی در یادداشتی در این روزنامه نوشت: اغلب اقشار كتابخوان ذهن‌های فلسفی و تعقلی دارند، به نوعی اهل چون و چرا در همه‌ی امور ازجمله دين و سياست. آنها با مطالعه‌ی علوم روز به‌ويژه در حوزه‌ی علوم انسانی دربست تابع مفاهيم كلی تعليمات دينی نيستند. علمای حوزه و روشنفكران دينی هم سرگرم طرد و نفی همديگرند. در اين فضای پر ابهام كه روشنفكری دينی مدت‌هاست درگير چالش های سياسی شده است و هزينه های گزاف قبض و بسط دينداری را می‌پردازد، ادبيات دينی جز در بين عامه مردم جايگاهی ندارد. ادبيات دينی رو به رشد در دهه ٦٠ علی الخصوص در شعر كه ميراث شورش شريعتی در زبان بود، رفته رفته افول كرد و به ادبيات منبری رسانه ملی تبديل شد.
     در واقع با اخته شدن رويكرد سياسی و عقيدتی اين ادبيات، آنچه به جا ماند موافق طبع هيئت مذهبی است و كاركرد عوامانه دارد كه آن هم در جای خود لازم است. اما از پرسش های توفانی و رو به جلوی سيدحسن حسينی و قيصر امين پور به چند شاعر مداح رسيديم كه ميراث‌دار جريان شبه ادبی مرحوم آقاسی هستند. تلاش برای هدايت رسمی شعر انقلابی از سوی نهادهای دولتی و مراكز طبع و نشر وابسته جز متوقف كردن شور ادبيات دينی در جامعه‌ی زنده و پويا نتيجه‌ای نداشته است.
     اين فروبستگی كه منجر به ضعيف شدن بال‌های ادبيات بالنده‌ی دهه‌های ٥٠ و ٦٠ و مخدوش شدن روح جمعی آن جريان است، محصول تنگ نظریی و تلاش براي گلخانه ای كردن ادبيات انقلاب است. در اين شرايط بغرنج قشر كتابخوان اغلب از سوی اين نويسندگان تغذيه می‌شوند و هر بروز و ظهور انديشه‌ی دينی دولتی تلقی شده، مورد ب‌مهری اهالی جدی كتاب و مطالعه است.