به گزارش فرهنگ امروز به نقل از خبرآنلاین:

روز یکشنبه ۲۱ فروردین ۱۳۵۶ کنفرانس بین‌المللی انتقال تکنولوژی هسته‌ای در تخت‌جمشید برگزر شد. در این کنفرانس که ۵ روز به طول انجامید، بیش از ۵۰۰ دانشمند از ۴۱ کشور جهان شرکت کردند و چهار جلسه عمومی و ۱۹ جلسه فنی به طور همزمان و دو میزگرد برگزار شد.

صبح دوشنبه ۲۲ فروردین در دومین روز این کنفرانس، امیرعباس هویدا نخست‌وزیر وقت طی سخنانی سیاست‌های ایران را در باب فعالیت‌های هسته‌ای تشریح کرد. مشروح سخنان او را که همان روز در روزنامه اطلاعات منتشر شد در پی می‌خوانیم:

جهان امروز با مسئله کمبود منابع انرژی مواجه است. این مسئله‌ای است که از حدود و ثغور کشورها گذشته و به همان اندازه که گریبان‌گیر کشورهای تولیدکننده مواد سوختی است، متوجه مصرف‌کنندگان این مواد نیز می‌باشد. این کمبود از کجا باید جبران شود؟ منابع نفت جهان تقریبا ۳۰ تا چهل سال دیگر به پایان خواهد رسید. به علاوه نفت که حدود ۷ هزار مشتق از آن به دست می‌آید، همان‌طور که شاهنشاه آریامهر فرموده‌اند، ماده اولیه پرارجی است که نباید آن را به صورت یک سوخت عادی بسوزانیم.

تصمیم ایران دایر به ایجاد یک برنامه اتمی گسترده براساس یک چنین ملاحظاتی مبتنی است و به نوبه خود بر پایه ارزشیابی دقیق کلیه شقوق و عوامل موجود و نیازهای اتمی تدوین و تنظیم شده است. سیاست ما در مورد انرژی اتمی با توجه به چنین ملاحظاتی نسبت به آینده طرح‌ریزی شده است. درحقیقت این نگرانی از آینده است که نیروی محرک برنامه اتمی ایران می‌باشد. اما قبل از این‌که بیشتر درباره مبنای فکری این برنامه صحبت کنیم، لازم است که سیاست ایران را درباره استفاده نظامی از نیروی اتمی به‌روشنی هرچه بیشتر تشریح کنم.

ایران مخالف تحصیل سلاح اتمی است. ما معتقدیم که گسترش سلاح‌های اتمی حتی تا همین پایه نیز وضع خطرناکی را در دنیا به وجود آورده است. ما می‌دانیم شکست نظام منع اشاعه سلاح‌های هسته‌ای می‌تواند بالمال به نیستی این جهان و آن‌چه تاکنون بشر برای آبادانی و رفاه و توسعه آن کوشیده است منجر شود. بیان چند نکته زیر درباره سیاست هسته‌ای ما خود بهترین گواه ایمان راسخ ما به نظام منع اشاعه سلاح‌های هسته‌ای است.

اول این‌که ایران فعالانه در گفت‌وگوهای مربوط به تنظیم قرارداد منع اشاعه سلاح‌های هسته‌ای شرکت جست نه فقط بانی قطعنامه مربوط به تحصیل این قرارداد بود بلکه جزو اولین کشورهایی بود که به این قرارداد ملحق گردید و موافقتنامه لازم با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را برای اجرای مقررات مربوط به نظارت و کنترل تاسیسات اتمی خود به امضا رسانید.

دوم این‌که در طرح‌ریزی برنامه اتمی خود، ایران به میل و انتخاب خود نوعی رآکتور را برگزید که به عنوان ماده سوخت از اورانیوم بارورشده استفاده می‌کند.

سوم این‌که شاهشاه ایران خود مبتکر فکر ایجاد یک منطقه غیراتمی بودند و از آن پس دولت ایران برای تحقق بخشیدن به این فکر نهایت کوشش را مبذول داشته است. ایران چه در مذاکرات دوجانبه و چه در محافل بین‌المللی آشکارا اعلام کرده است که آماده است شیوه‌های اصلاح‌شده و نظارت و کنترل تاسیسات اتمی را به شرط آن‌که این نظارت و کنترل تحت یک سازمان و دستگاه بین‌المللی باشد، بپذیرد.

با یک چنین چهارچوبی است که سیاست برنامه اتمی ایران طرح‌ریزی شده است. مع‌هذا در این طرح‌ریزی ما از آن‌چه ممکن است به عنوان نارسایی‌ها و جنبه‌های منفی استفاده از این تکنلوژی غافل نبوده‌ایم.

افکار عمومی در بسیاری از نقاط جهان همچنان این روند را دنبال می‌کنند. تکنولوژی اتمی بالقوه دارای امکانات تخریبی است. بایستی کوشش کرد که این طرز فکر را که مبتنی بر عوامل و بعضی پیش‌داوری‌های روانی است، از خاطر بزداییم. شک نیست خطرات مهیب ناشی از سلاح‌های هسته‌ای را نمی‌توان و نباید از نظر دور داشت ولی به خاطر آن نمی‌توان علم و دانش را محکوم و آن را یک عامل دژخیمی دانست.

برگزاری این کنفرانس در تخت‌جمشید که یادگاری زنده از یکی از قدیمی‌ترین و پایدارترین تمدن‌های جهان و مظهری از تداوم در توسعه تکنولوژی است گویای این حقیقت است که علم تکنولوژی که محصول کوشش‌های بشر طی قرون و اعصار است یک میراث مشترک بشری محسوب می‌شود. چندی پیش یکی از باستان‌شناسان مبرز ایرانی به من اطلاع داد که در قزوین و کرمان کوره‌های ذوب مس متعلق به ۶۵۰۰ سال پیش کشف شده است. این کوره شاید قدیم‌ترین یادگارهای تکنولوژی باستانی جهان باشد. هریک از این واحدهای ذوب دارای یک مته، یک کوره، یک بوته و چندین قالب است. بدین ترتیب شاید به زبان امروزی بتوان گفت که هر واحد یک مجتمع کامل ذوب مس را تشکیل می‌داده است. این چنین یادگارهایی اعتقاد مرا به این‌که علم که تکنولوژی مایملک مشترک بشری است و بایستی در دسترس بشریت قرار داده شود، بیش از پیش تقویت می‌کند. این‌چنین نیازی بخصوص در زمینه تکنولوژی هسته‌ای احساس می‌شود.