به گزارش فرهنگ امروز به نقل از شبستان؛ رحمت امینی کارگردان نمایش «جیجک علیشاه» درباره چرایی اجرای این نمایش گفت: اگر تاریخ درام نویسی کشورمان را ورق بزنیم از میرزا آقا تبریزی که اولین درام نویس ایرانی ست  تا بهرام بیضایی و اکبر رادی که نمایشنامه نویسان قله درام ایرانی در دهه چهل هستند با نمایشنامه نویسانی مواجه می شویم که آثار درخوری از آنها به جا مانده و «جیجک علیشاه» نوشته ذبیح بهروز یکی از آنهاست.

وی تصریح کرد: ایده اجرای «جیجک علیشاه» از دانشگاه آغاز شد. من به دانشجویانم توصیه کردم تا یکی از نمایشنامه های ایرانی را برای اجراخوانی آماده کنند و از آنجا که خود من سعی می کنم به آنچه پیشنهاد می دهم عمل کنم، «جیجک علیشاه» را در تالار حافظ و بعدها در جشنواره آیینی سنتی اجرا خوانی کردم. استقبال بسیار خوبی که از اجراخوانی این اثر شد، تشویقی بود تا به سمت اجرای عمومی برویم.

دکتر رحمت امینی همچنین درباره اهمیت نمایش ایرانی گفت: اعتقاد دارم اگر جامعه دانشگاهی به علاوه حرفه ای های تئاتر، به شاخه های نمایش ایرانی چه نمایش های شادی آور نظیر روحوضی و سیاه بازی و چه نمایش های غیر شادی آور مثل نقالی و تعزیه عنایت داشته باشند می توان اعتبار این گونه نمایشی را دوباره به آن برگرداند.

مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری افزود: تئاتر ما با معضلات مختلفی روبروست چه به لحاظ سخت افزاری و چه به لحاظ نرم افزاری. قطع حمایت های جدی از تئاتر و لغو قرارداد تیپ از جمله این مشکلات است که امروزه من به عنوان کارگردان به صورت مستقیم با آنها روبرو شده ام و معتقدم یکی از راه های برون رفت از این بحران اجرای نمایش های ایرانی است.

وی تصریح کرد: باید مردم را به تماشای تئاتر دعوت کنیم چرا که معتقدم تماشاگران فعلی تئاتر تماشاگران تخصصی هستند و ما نتوانسته ایم اقشار مختلف مردم را به دیدن مداوم تئاتر ترغیب کنیم، اقرار می کنم «جیجک علیشاه» را با هدف اجرا برای مردم کار کردم و نه تماشاگران تخصصی.

این کارگردان تئاتر در مورد سختی اجرای نمایش ایرانی گفت: کارگردانی نمایش شادی آور ایرانی کار سختی است و چه برای بازیگر و چه کارگردان شبیه راه رفتن روی لبه تیغ است. در مورد کارگردانی نمایش های ایرانی تقریبا هیچ کتابی وجود ندارد. سیستم آموزشی و دانشگاهی ما گرته برداری از تئاتر غربی است و ناخواسته دانشجویان و اساتید به سمت آموزش تئاتر غیر ایرانی سوق پیدا می کنند. تجربه من در کار با دانشجویان نمایش ایرانی نشان می دهد که این گونه نمایشی می تواند به دانشجویان جدی خود راهکار مناسب برای اجرا بدهد. نمونه این جریان محمد مساوات است که به عنوان یک دانشجوی آشنا با نمایش ایرانی توانست به موفقیت های مهمی دست پیدا کند.

وی ادامه داد: اگه به نحوی بخواهیم تئاتر را دسته بندی کنیم می توان به تئاتر نیمه دولتی، تئاتر خصوصی و تئاتر آزاد اشاره کرد که تئاتر آزاد به تعبیری حرفه ای ترین تئاتر ماست چرا که فعالان آن همه هزینه های خود را از طریق اجرا به دست می آورند و در حالی نمایشی را تمرین می کنند که اجرای دیگری روی صحنه دارند. البته تئاتر آزاد ما نسبت به دورانی که زنده یاد کیومرث ملک مطیعی، منوچهر نوذری و نعمت گرجی کار می کردند، دچار ضعف و افول شده است اما چرخه تولید و پیوستگی که در تئاتر آزاد وجود دارد قبال توجه است.

دکتر امینی با اشاره به اینکه مهمترین کاری که ذبیح بهروز در «جیجک علیشاه» کرده آوردن نمایش کمدی ایرانی  روی استیج است، گفت: برای اجرای نمایش به تالار سنگلج تاکید داشتم و اگر اجرایمان با استقبال رو به رو شود، در ادامه شاید به شهرستان های دیگر و یا سالن دیگری در تهارن هم برویم.

رحمت امینی در پاسخ به سئوال خبرنگار شبستان درباره اینکه چرا نمایش ایرانی در مقایسه با تئاتر غربی نتوانسته تماشاگران پیگیر خود را داشته باشد گفت: اگر مصداقی عرض کنم در دورانی این اتفاق شکل گرفته است. مثلا علی حاتمی با نمایش «حسن کچل» و بیژن مفید با نمایش «شهر قصه» به توفیق زیادی در جذب مخاطب دست یافتند. بعدها در خاطرات بیژن مفید متوجه می شویم که ایشان دانش قابل توجه ای در زمینه موسیقی، تئاتر و نمایش های ایرانی داشتند.

وی تصریح کرد: حلقه مفقوده نمایش ایرانی کمبود کسانی است که هم شناخت کافی از تئاتر داشته باشند و هم نمایش ایرانی را بشناسند. در سال های اخیر کسانی مثل محمد رحمانیان را داشتیم که از شاخص ترین افراد در نمایش ایرانی است و به نظرم نمایش «پل» به کارگردانی او از زیباترین نمایش های مذهبی ماست اما وقتی که اجرای آثارشان با مشکل روبه رو می شود به سمت اجراهایی رفته اند که به نظرم شبیه پول خردهای ایشان است.