تندرکیا و نیما ، شکل دیگر سخن‌گفتن/ به بهانه کتاب «گزارش نهیب جنبش ادبی شاهین» اثر فرشاد سنبل‌دل

تندرکیا معتقد است به جای قافیه قاطع، سجع ملایم باید باشد در پایان سطرها و ساختمان شعر براساس فکرها و ایده‌ها به چند بند تقسیم شود. یعنی هر قطعه شعر از چند بند نامساوی و بندها از مصراع‌ها ساخته شده‌اند که قافیه قاطع ندارند پس واحد این شعر آزاد نه بیت و مصرع که بند است. این یک تفاوت بارز است بین تندرکیایی که می‌خواهد بانی باشد و نیما. در دستگاه نظری نیما تمام شعر سازنده وزن آن است. برای همین می‌نویسد: «مصرع‌ها و ابیات دسته‌جمعی و به طور مشترک وزن را تولید می‌کنند» در حالی‌که تندرکیا به وحدت بند می‌اندیشد