وی با بیان اینکه من شخصاً در دوران کودکی از طریق عمویم با شعر و داستان و رمان و غیره آشنا شدم، افزود: فقدان او برایم غم انگیز است. شغل آقای سجودی، معلمی بود و در دبیرستان، ادبیات درس می‌داد. او قبل از انقلاب، از دانشکده علوم ارتباطات، فوق لیسانس روزنامه‌نگاری گرفت. عموی من به صورت حرفه‌ای، هیچگاه کارمند روزنامه خاصی نبود اما با روزنامه‌های آن زمان از جمله آیندگان، کیهان، کتاب جمله و بعدها هم نشریاتی مانند بایا، همکاری داشت.

سجودی ضمن اشاره به خدمات عمویش در حوزه سوادآموزی در مناطق محروم کشور از جمله بخش‌هایی از سیستان و بلوچستان، به کارنامه ادبی او پرداخت و اضافه کرد: حرفه اصلی آقای سجودی،  در کنار شغل معلمی، ترجمه بود. ترجمه برای او، یک کار هم نبود؛ بسیار گزیده و هدفمند ترجمه می‌کرد هر چند بیشتر عمرش را به ترجمه گذراند و از این کار لذت می‌برد. عموی من که ترجمه‌هایش با عناوین «م. سجودی» و «محمدحسن سجودی» منتشر می‌شد، نگاهی انقلابی، ظلم‌ستیزانه و حاشیه‌نگر در انتخاب‌هایش برای ترجمه داشت؛ به عنوان مثال بخش زیادی از کتاب‌های ترجمه‌ای او، آثار ادبی آمریکای لاتین بود، بخشی به ادبیات شوروی اختصاص داشت و بخشی هم به ادبیات آفریقا و هند.

این نویسنده ادامه داد: از اولین کتاب‌های ترجمه‌ای آقای محمدحسن سجودی می‌توان به «از پوشکین تا شولوخوف» اشاره کرد و بعدها هم کتاب‌هایی مانند «تئاتر در آسیا»، «گیتار من» (سروده‌ها و ترانه‌های ویکتور خارا)، نمایشنامه «گلوله نقره‌ای»، کتاب «در ستایش و نکوهش آزادی»، رمان «چشمان دفن شدگان» (نوشته آستوریاس)، رمان «سیل آهن» (نوشته الکساندر سرافیموویچ) و ... را ترحمه و به مخاطبان عرضه کرد.

وی همچنین با بیان اینکه فردا جمعه هم مراسم ختم وی در روستای زادگاهش برگزار می‌شود، اظهار امیدواری کرد که مجلس یادبودی نیز برای این چهره فقید حوزه ادبیات با حضور جمعی از مترجمان و فعالان حوزه ادبیات در روزهای آتی (و احتمالا شنبه) در تهران برگزار شود و گفت: اطلاع رسانی در این رابطه، متعاقباً صورت خواهد گرفت.