فرهنگ امروز/ علیرضا بهنام:

در میان شاعران دهه ۴۰ گروه موج نو اهمیتی بسزا دارند. این گروه که در زمانه خود به دلیل تفوق گفتمانی شعر ایدئولوژیک چندان که باید دیده نشد در سال‌های دهه ۷۰ دوباره کشف شد و توانست با مخاطبان شعر ارتباط برقرار کند. جواد مجابی از شاعران مهم و کمتر شناخته‌شده این جریان شعری است. در شعر مجابی علاوه بر شهری بودن که در شعر همنسلان او همچون احمدرضا احمدی و سپانلو نیز به خوبی دیدنی است، نوعی گرایش به در هم آمیختن مرز بین گونه‌های مختلف بیان ادبی و غیرادبی دیده می‌شود. از همان نخستین دفتر شعر تجربه‌های مجابی گستره‌ای وسیع از شعر نیمایی تا سپید و روایی تا تصویری را دربرمی‌گیرد. در عین حال تاثیرپذیری شاعر از هنرهای دیگر به خصوص نقاشی و موسیقی در این شعرها به خوبی دیدنی است.

این شاعر با نگاهی تجریدی و تصویرپردازی درخشان به سمت ابداع جهان‌های شاعرانه جدید گام برمی‌دارد که از مشخصه‌های اصلی شعر زمانه ماست و در تقابل با شعری قرار می‌گیرد که تا پیش از این تاثیرپذیری عکاسانه از جهان را تنها وظیفه و کارکرد خود قرار داده بود. او در عین حال و به لحاظ فکری چالش‌هایی اساسی‌تر با هستی را درون خود به نمایش می‌گذارد. این ویژگی است که در کنار دیگر ویژگی‌های پیش‌گفته شعر مجابی را به یکی از شعرهای با اهمیت روزگار ما بدل می‌کند که پیگیری آن برای درک فرآیند تجدد در ادبیات نوین فارسی بسیار مفید است.

طرح پرسش و محول کردن پاسخ به خواننده از ویژگی‌های مهم شعرهای مجابی است که در کنار تصویرگرایی ریزبینانه و تمایل شاعر به ارایه تعریف جدیدی از جهان در قالبی شاعرانه اشعار او را با زمانه ما معاصر می‌سازد. به این ترتیب مجابی را می‌توان در زمره شاعرانی دانست که توانسته‌اند در گذر سالیان ذهن و زبان خود را چنان متحول سازند که در زمانه ما نیز حرفی تازه برای مخاطبان داشته باشند.

روزنامه اعتماد