پایگاه اطلاع رسانی فرهنگ امروز

مروری بر فیلم «سر به مهر»؛

تقدس یک راز

«صبا» را می‌توان در جای جای جامعه‌ی امروزمان پیدا کرد. دختری که همدمی جز وبلاگش ندارد، وبلاگ «آرام باش» دقیقاً جایی است که صبای خجالتی درونی‌ترین و حساس‌ترین لحظات زندگی‌اش را با نوشتن پست بازگو می‌کند.

عضو کانون منتقدان سینمای ایران:

«سر به مهر» یک فیلم صفر و صدی است

همین که هادی مقدم دوست جرات به خرج داده و به سوژه نماز به شکل تازه و متفاوتی پرداخته، یعنی قدم مثبتی در این راه برداشته است چرا که متاسفانه تا به حال در سینمای ایران همیشه به نماز به یک شکل کلیشه ای نگاه می شده است اما مقدم دوست تلاش کرده تا نماز را به عنوان یک امر مهم در قالب درام بسازد و به نوعی در این حوزه بدعت گذاری کرده است.

«هادی مقدم‌دوست» در گفتگو با فرهنگ امروز:

خوشحال می‌شوم کسی با دیدن این فیلم نمازخوان شود

خاصیت فیلم‌های شخصیت محور همین گونه است که همه فیلم بر پایه یک شخصیت خاص باشد و همه اتفاقات داستان حول محور آن شخصیت باشد و من اتفاقا خیلی خوشحال می‌شوم اگر یک نفر در موردم این فکر را بکند که همه تخم مرغ هایم را در سبد لیلا حاتمی چیده‌ام.

نگاهی به فیلم «سر به مهر»؛

اتفاقی خجسته‌ در فیلم‌نامه‌نویسی سینمای ایران

در یک نگاه منصفانه‌تر به این حقیقت خواهیم رسید که درام این فیلم از یک وضعیت نو و کاملاً ساده است که توانایی نویسنده در پردازش فیلم‌نامه به‌خصوص در دیالوگ‌نویسی باعث شده فیلم کششی عجیب را برای تماشاگر ایجاد کند.

گفت‌وگوی تفصیلی با حسن عباسی؛

سينماگر بايد فيلسوف باشد

اساتید فلسفه در معتبرترين دانشگاه‌های آمريكا، همچنان مفاهیم و مطالب را به سبك گذشته، برای سی چهل دانشجو بازگو می‌کنند؛ در حالی که همان حرف‌هاي پيچيده، مقيد و مغلق را سينماگرانی مثل مارتين اسکورسیزی، استیون اسپیلبرگ، ديويد لينچ، استنلی کوبریک و دیگران، بدون اينكه بگویند مطلبی فلسفی را بیان می‌کنند، از طريق تصوير، صدا، ديالوگ‌ و موسيقی انتقال می‌دهند.

نگاهی دوباره به «تنهای تنهای تنها»؛

هوایی تازه در سینمای ایران

فیلم، کودکانی را نشان می‌دهد که علی‌رغم تفاوت رنگ، زبان، دین و فرهنگ در ذات انسانی‌شان و در فطرتشان با هم اشتراک دارند و به همین دلیل است که دوستی‌شان آن‌قدر گرم و شیرین شده و حرف دل یکدیگر را این‌قدر خوب می‌فهمند.

ناکامی «بشارت به شهروند هزاره‌ی سوم» در پرداختن به یک سوژه خوب

بشارت به یک شهروند هزاره سوم به موضوعی می پردازد که در سینمای ایران موضوعی تازه و جذاب است اما نتوانست موفقیتی را که باید بدست بیاورد.

نقدی متفاوت بر آسمان زرد کم عمق؛

فيلمی بر پايه‌ی تضادهای آدمی

فيلم آسمان زرد كم‌عمق در سينمای امروز ايران اتفاق خوش‌يمنی است؛ چراكه توكلی در اين فيلم در فرم و محتوا «طرحی نو» درانداخته است. اين نوشتار به‌هيچ‌روی قصد ندارد به لحاظ فنی سخنی به ميان آورد، چه آنكه تمام منتقدان و حتی مخالفان سرسخت فيلم نيز به توانمندی توكلی در ساخت فيلم‌های به‌اصطلاح «خوش‌ساخت» اذعان داشته‌اند از این رو سعی خواهد شد به بررسی محتوای اثر تكيه شود.

«شب یلدا» و تکرار در برنامه سازی‌های مناسبتی

شاید اگر در ویژه برنامه هایی که برای «نمایش خانگی» تدارک دیده می شود از بازیگرانی دعوت شود که تاکنون کمتر در مدیوم تلویزیون حضور یافته اند یا از بازیگران نسل جوان و خانواده هایشان دعوت می شد این برنامه‌ها جذابیت بیشتری پیدا می کرد.

نگاهی به فیلم «رنگ سرچشمه» شین کاروت؛

بازتعریفِ هویت

در «رنگ سرچشمه» زندگی کریس تحت تأثیر یک مرکز کنترل، دستخوش تلاطم و تغییر می‌شود و او ناتوان از فهم آنچه بر وی گذشته، در تعارض و سرگشتگی گرفتار می‌آید؛ اما سرانجام با آگاهی یافتن از وجود چنان عامل کنترل‌کننده‌ای موفق می‌شود از سیطره‌ی آن خارج و هویت دیگری برای خود بازتعریف کند.

دبیر نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور:

هیچ کار علمی درباره سرانه مطالعه انجام نشده است

کسی که 70 دقیقه در روز کتاب می‌خواند، آدم پُرخوانی است، آدم پُرخوان قطعا آدم تندخوانی است. آدم تندخوان بر اساس 70 دقیقه احتمالا می‌تواند روزی 100 صفحه کتاب بخواند و در طول سال که 365 روز است، 36 هزار و 500 کلمه کتاب می‌خواند. اگر تعداد متوسط صفحات کتاب را طبق آمار خانه کتاب 250 صفحه یا برای این‌که رُند شود، 365 صفحه فرض کنیم؛ یعنی طبق این آمار، هر ایرانی سالانه 100 کتاب می‌خواند!

محسن پرویز:

تناقض آماری در سرانه مطالعه نداریم!

درکشور ما جا افتاده است که سرانه مطالعه با معیار دقیقه حساب شود در حالیکه در سایر کشورها شیوه تعیین این رقم به صورت دیگری است مثلا در کشورهای اروپایی تعداد کتاب‌هایی که فرد در طول سال می‌خواند مبنای سرانه مطالعه است.

نقدی دیگر بر فیلم «آسمان زرد کم‌عمق»:

«آسمان زرد کم عمق» عقب تر از «اینجا بدون من»

یکی از مشکلاتی که از دهه 60 به بعد در سینمای ایران حاکم شد نمادگرایی است در این رویه سعی می‌‌شود سینمای ایران به سمت سینمای عرفان و نمادبازی برود و سینمای ایران را خالی از سوپراستار کند در حالیکه تجربه نشان داده که مثلا فیلمی مثل «عروس» ساخته بهروز افخمی خالی از هرگونه نماد است وهمه چیز در این فیلم توصیف می‌شود و چقدر هم این جنس فیلم ها طرفدار دارند.

نگاهی به «آسمان زرد کم عمق» بهرام توکلی؛

عمق کم آسمان زرد

فیلم‌های روشن‌فکری ایرانی نیز مانند مخاطبین خود، فیلم‌های بی‌هویتی است و هیچ نشانه‌شناسی و دسته‌بندی مشخصی ندارد. کارگردان‌های این سینما نیز علایق مشخصی ندارند و تنها علاقه‌شان ساختن فیلم غامض است/تفاوت بین فیلم «اینجا بدون من» که فیلمی قابل قبول در ژانر اجتماعی است با «آسمان زرد کم‌عمق» از زمین تا آسمان است.

به بهانه آمارهای ضد و نقیض درباره سرانه مطالعه؛

دعوای مسئولان حوزه نشر بر سر یک عدد

این ماجرا اما در کشور ما به گونه‌‌ی دیگری است و نه تنها هیچ نهاد و مرجعی برای این امر وجود ندارد بلکه هر فردی آمار شخصی خود را ارائه می‌دهد. بدون آنکه بگوید فرمولش برای این محاسبه چه بوده و بر چه اساسی آن عدد و رقم را ارائه داده است؛ علاوه بر آن، انچه جالب تر می نماید شاخصه های عجیب غریبی است که هر بار برای محاسبه میزان سرانه مطالعه در نظر می‌گیرند.

نقدی بر گزارش روزنامه‌ی بانی‌فیلم از نشست سینمای دینی؛

چرا به سطحی‌نگری در مسائل بنیادی اصرار داریم؟

وقتی سینماگران جامعه هنوز درگیر سینمای متکی بر اندیشه‌ی مدرنیسم هستند، چگونه از ایشان می‌شود انتظار داشت در خدمت دین قرار گیرند؟ آیا این همان اشتباهی نیست که از ابتدای انقلاب مرتکب شده‌ایم و به هر کارگردانی با هر سبقه‌ی اندیشه‌ای، سفارش فیلم دینی و انقلابی داده‌ایم؟

نگاهی به فیلم استرداد؛

معمای غرامت

داستان فیلم تقریباً در سال‌های آغاز جنگ سرد بین بلوک غرب و شرق رخ می‌دهد و از لحاظ تاریخی روسیه‌ای که به تصویر کشیده می‌شود، روسیه‌ی دوران جنگ سرد است، همین امر باعث شده فیلم از لحاظ فرم در دام تقلید از فرم فیلم‌های ژانر جاسوسی آن زمان بیفتد.

گفت‌وگوی با یوسفعلی میرشکاک؛

امثال کیارستمی هیچ وقت در توده‌ها اثر نخواهند گذاشت

به اعتقاد من، عباس کیارستمی سینماگر نیست و من خوشحالم از اینکه افرادي مثل عباس کیارستمی دائر مدار سینمای روشن‌فکری ما هستند. براي اينكه می‌دانیم آثار آن‌ها هیچ وقت در توده‌ها تصرفی نخواهد داشت. ضعیف‌ترین آثار سینمای هالیوود به تمام این گونه آثاري كه نمي‌توان به آن‌ها اطلاق سينما كرد، شرف دارد.

فرشاد مهدی‌پور/ بررسی انتقادی عملکرد شبکه خبر؛

«خبری» نیست که نیست

اگر همه تلاش‌های خبری شبکه، بر محور تحقق سه‌گانه «سرعت، صحت و دقت» قرار گرفته بود، می‌شد درباره میزان تحقق این سه‌گانه قضاوت کرد و شاید باید از همین نکته بهره برد و گفت که در شعار، نمی‌توان سه شاخه متزاحم و متفرق را به‌صورتی یک‌دست و هم‌عرض، تعیین کرد و پی گرفت.

نگاهی به فیلم «تنهای تنهای تنها»؛

تسلیم یا جدال در برابر نظم نوین جهانی؛ مسئله این است

دایی «رنجرو» برخلاف اکثریت جامعه آرزوی شکست مذاکرات و خروج مهندسان روس از ایران را دارد؛ زیرا منافع شخصی‌اش در این است که روس‌ها نیروگاه را ترک کنند و نیروگاه به یک ساختمان متروکه تبدیل شود تا او به‌عنوان نگهبان آنجا سر کار خود بازگردد. او می‌تواند سمبل برخی جریان‌های خاص باشد که ...

آفت‌های ترویج وقایعِ خارق‌العاده در عزاداری سالار شهیدان؛

نهان‌روشی در کمین مجالس روضه‌خوانی

پس از فوت سید جواد ذاکر دیگر کسی سرسلسله‌ی مکتب اعتراضی عزاداری نبود؛ لذا افرادی که تحت تأثیر این مکتب قرار داشتند بدون داشتن ذوق و قریحه‌ی مرحوم ذاکر و فقط به‌واسطه‌ی داشتن صدای شبیه به ایشان سعی کردند تا راه وی را ادامه بدهند.

حاشیه‌ای بر پیام رئیس سازمان سینمایی برای جایزه‌ی بزرگ شهید آوینی؛

آوینی را آوینی‌زدایی نکنیم

آفت دیگر برگزاری مسابقات و دادن جایزه‌هایی به نام بزرگان فرهنگی و هنری این است که این بزرگان همواره زنده نیستند تا با نگاه خودشان بهترین آثار را برگزینند و به کسانی جایزه بدهند که بیشترین سنخیت را با اندیشه‌ی آنان دارد.

نگاهی به آخرین ساخته «مجتبی راعی»؛

طعمِ «ترنجِ» مرگ‎آگاهی

فیلم ترنج اگرچه فیلمی ساده و بی‌پیرایه و از جهت جلوه‌های بصری، بدوی و بی‌طمطراق است، لکن اثری از کارگردانی مؤلف است که قصد دارد فارغ از روشنفکربازی‌های مرسوم بیندیشد و فیلم بسازد.