وی افزود: در این میان نقش مترجمان بسیار برجسته بوده است. مترجمان ما در واقع یک خدمت چند جانبه انجام داده اند. به فرض مثال فلسفه در دانشگاه تهران تا قبل از ترجمه کتاب فلسفه هگل توسط حمید عنایت، در واقع مانند این بود که تا هگل تمام می‌شود. همین کتاب در آن زمان کم کم مانند یک قلعه کوه بسیاری از دیوارها را برداشت و راه را بر آستانه های دیگر هموار کرد.

همدانی در ادامه گفت: در واقع مترجمان ما موادی را برای افرادی که کار خود را خوب انجام نمی دادند تولید می کردند. در این اتفاق اگر به آثاری که استاد فولادوند ترجمه کرده اند توجه کنیم نقش ایشان را در باز شدن این درها می توان تا حدودی درک کرد. امروزه ساختار دانشگاه با شرایط امتیازدهی که دارد موجب رکود در بسیاری از عرصه ها شده است و اگر ملک الشعرای بهار در دانشگاههای امروزی با این شرایط امتیازدهی کار می کرد، در همان مراحل مربی گری باقی می ماند، چرا که او با مردم سخن می گفت و وقت پرداختن به این مسائل را نداشت.

وی یادآور شد: در این فضا عمده آنچه فولادوند ترجمه کرده است هر چند بسیاری از آنها تخصصی بوده اما با تسلط بر زبان مبداء و مقصد، متون را به صورتی ترجمه کرده است که هر خواننده ای از خواندن عمده این کتابها دست خالی بر نمی گردد. کتابهایی مانند آثار بریان مگی، آیزابرلین، هانا آرنت و کارل پوپور آثاری است که استاد فولادوند آنها را ترجمه کرده است.

معصومی همدانی ادامه داد: یکی از بزرگترین خدمات فولادوند این است که با آثاری که ترجمه کرده است توانسته در جامعه پژواک و به تعبیری بحث ایجاد کند. او با انتخاب های دقیق و مناسب سبب شده است که هم فضای دانشگاه و هم بیرون از دانشگاه نسبت به آن حساس شود. فراموش نکنیم که بزرگان فرهنگ ما همه کسانی بودند که توانسته اند به نوعی با مردم سخن بگویند. ما نسلی از مترجمان داریم که با ترجمه هایشان کتابخوانی را در جامعه محدود کرده اند، اما مترجمانی هم داریم که جامعه را به سمت خواندن کتاب سوق می دهند و این کوشش برای فهم، اعتماد در خوانند ایجاد می کند. استاد فولادوند یکی از این افراد است که توانسته است در بین جامعه با ترجمه های دقیق خود به این اعتماد کمک کند.