به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ پل ریکور یکی از برجسته‌ترین فیلسوفان هرمنوتیک دوران معاصر است. «زمان و حکایت» مشتمل بر سه کتاب مستقل، اثر محوری اوست. دل‌مشغولی اساسی، در تمامی آثار این اندیشمند برجسته، فهم هستی از دریچه‌ای تازه یعنی از دریچه‌ تأویل متن است. بدین‌روی در زمان و حکایت، نگاه فلسفی به نقاط تلاقی ادبیات و فلسفه، تحلیل امکانات و ظرفیت‌های حکایت از رهگذر تأمل در مقوله‌های زمان و کاوش در باب نوآوری معناشناختی به‌مدد استعاره شاکله‌های اساسی این اثر بزرگ است. در طول این مباحثه رشته‌های بسیاری مطرح می‌شود، ازجمله پدیده‌شناسی زمان، تاریخ‌نگاری و نظریه‌ حکایت داستانی.

در زمان و حکایت ۱، ریکور با ارائه‌ی دو مقدمه‌ی مستقل، یکی نظریه‌ی زمان قدیس آوگوستینوس و دیگری نظریه‌ پیرنگ ارسطو، مدافع این نظریه است که حکایت شامل سه بُعد تقلیدی است در ارتباط با زمان زیسته، زمان خاص پیرنگ و زمان خوانش. زمان‌مندی تجربه‌ی بشری و حکایت‌شدن این زمان منجر به تلاقی شیوه‌ تاریخی و شیوه‌ داستانیِ حکایت می‌شود. این چهارچوب کلی در این کتاب برمبنای حکایت تاریخی مطرح شده است.

در زمان و حکایت ۲، نظریه‌ی راویانگی که در بخش اول کتاب یک مطرح شده است این بار نه در عرصه‌ حکایت تاریخی که در عرصه‌ی حکایت تخیلی مطرح می‌شود و موضوع اصلی این کتاب تجزیه و تحلیل پیکربندی زمان در حکایت تخیلی و از طریق آن است.

در زمان و حکایت ۳، تلاش نویسنده اثبات این نکته است که پدیده‌شناسی، پس از طی راهی دراز از قدیس آوگوستینوس تا هایدگر، برخلاف جامعه‌شناسی، ناگزیر به معضل‌آمیزی زمان منتهی می‌شود. قسمت دوم نشان می‌دهد که بوطیقای حکایت چگونه، با استفاده از امکانات متقاطع تاریخ و داستان تخیلی، از راه خوانش به بن‌بست‌های اندیشه پاسخ می‌دهد.

کتاب« زمان و حکایت» اثر پل ریکور با ترجمه مهشید نونهالی به تازگی در ۳ جلد از سوی نشر نی منتشر شده است.