به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا؛ هوشنگ میرزایی با دو فیلم که موضوع آن‌ها امید و زندگی با بیانی طنز است در بخش مسابقه هشتمین جشنواره سینماحقیقت حضور دارد.

این مستندساز در هفتمین جشنواره سینماحقیقت نیز با دو فیلم «تفتان» و «دلتنگی‌های یک شهر» در بخش مسابقه حضور داشت و امسال هم با دو فیلم و دو داستان و موضوع متفاوت در بخش مسابقه این جشنواره حاضر است. او به همراه محمدصادق جعفری تنها فیلمسازانی هستند که با دو فیلم در بخش مسابقه حضور دارند.

فیلم «شهر خاموش» در مدت زمان 17 دقیقه در بخش فیلم‌های کوتاه حضور دارد. «شهر خاموش» با نگاهی طنز و امیدوارکننده به بررسی، تقابل و ستیز بین مرگ و زندگی می‌پردازد.

فیلم مستند شهر خاموش

در این فیلم مرد میانسالی که نگهبان یک غسالخانه و در قبرستانی از یکی از شهرهای غربی ایران است، طبقات یکی از یخچال‌هایی که مرده‌ها در آن نگهداری می‌شوند را تبدیل به یخچال شخصی خود کرده و بی‌اعتنا به مرگ، میوه و آب خنک را از آن طبقه بر می‌دارد در حالیکه پائین همان طبقه، مرده‌ای خفته است! این مرد سراسر وجود و نگاهش عشق و امید به زندگی و بی‌اعتنایی به مرگ است که هر روز آواز و گذر آن را در قبرستان و در کنار خود می‌بیند و می‌شنود. او با عشق و به شیوه سنتی به درو زمین‌های کشاورزی پدر و مادرش می‌پردازد و از آن‌ها نیز پرستاری و مراقبت می‌کند.

داستان فیلم دیگر هوشنگ میرزایی که در بخش مستندهای نیمه بلند هشتمین جشنواره سینماحقیقت و با عنوان «با خدا می‌رقصم» حضور دارد، مربوط به پیرمرد خیاط نابینای کردی است که گرچه نمی‌بیند اما سوزن نخ می‌کند و به خیاطی مشغول است.

این فیلم نیز که فضایی امیدوارانه و طنز دارد به بررسی زندگی پر تلاش این مرد خیاط نابینا با وجود ناتوانی جسمی او و غلبه و تسلطش بر ناتوانی و معلولیت می‌پردازد.

ساخت فیلم مستند «با خدا می‌رقصم» چندین سال طول کشیده و میرزایی هر بار در این فیلم فصلی از تلاش، پشتکار، ایمان و روحیه پر از امید و طنز این مرد را به تصویر کشیده است.

مستند با خدا می‌رقصم

چند روز قبل، مراسم رونمایی از فیلم‌ مستند «با خدا می‌رقصم» هوشنگ میرزایی با حضور داریوش مودبیان (بازیگر سینما و تئاتر، استاد دانشگاه و مترجم) و همچنین محمود رحمانی (مستندساز) و رضا درستکار (منتقد)، رییس فرهنگسرای نیاوران و اهالی فرهنگ و هنر در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.

به گفته‌ی میرزایی، در این نمایش رضا درستکار، داریوش مودبیان و محمود رحمانی در تحلیل «با خدا می‌رقصم»، آن را فیلمی در جهت ستایش زندگی، کار و تلاش آبرومندانه و امیدوار‌کننده دانستند که می‌تواند الگوی مناسبی برای بسیاری از جوانان باشد.

میرزایی همچنین گفت: ترجیح دادم که اولین نمایش فیلم‌های «شهر خاموش» و «با خدا می‌رقصم» در جشنواره‌های داخلی باشد. البته «با خدا می‌رقصم» در پی حضورهای موفقیت‌آمیزش در جشنواره‌های داخلی توانسته است به جشنواره‌های بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، فیلم رشد و سینماحقیقت راه پیدا کند.

وی افزود: معتقدم تمامی نمایش‌های «با خدا می‌رقصم» در این جشنواره‌ها، به دلیل طنز و فضای امیدوارکننده فیلم بوده که با استقبال مخاطبان روبرو می‌شود و امیدوارم این اتفاق در جشنواره سینماحقیقت هم رخ بدهد.

مستند با خدا می‌رقصم

مستند شهر خاموش

مستند شهر خاموش

مستند شهر خاموش