مروری بر شکل‌گیری دو سنت اصلی در تاریخ فلسفۀ مدرن (۲)؛

برخورد داووس

فریدمن، کاسیرر را گزینۀ مناسبی برای جمع میان دو سنت تحلیلی و قاره‌ای می‌داند، زیرا از لحاظ سیاسی مدافع جمهوری وایمار بود و هرگز شیفتۀ دو موضع سیاسی‌اجتماعی افراطی هایدگر و کارناپ نشد. او خود را در قلمرو فلسفه، نمایندۀ معاصر فلسفۀ کلاسیک می‌دانست که آن را ایدئالیسم فلسفی جدید می‌نامید و در قلمرو سیاست، خود را نمایندۀ سنت بزرگ کلاسیک، یعنی اندیشۀ سیاسی لیبرال‌جمهوری‌خواه به‌شمار می‌آورد و ازاین‌رو موضع او در هر دو قلمرو مسالمت‌آمیز بود.

شناخت پس از هگل/ ارنست کاسیرر

«پیش‌فرض علم محض، رهایی از مخالفت آگاهی است. علم محض اندیشه را دربردارد تا جایی که اندیشه، در نفس خود، ابژه باشد؛ یا تا جایی که ابژه، در نفس خود، به همان اندازه اندیشه محض باشد. حقیقت، به منزله علم، خودآگاهی محض است در خود- تحولی خویش و به صورت «من» است، بنابراین حقیقتِ مطلقِ هست مفهومی شناخته‌شده است و این مفهوم چنینی حقیقت مطلق هستی است.

یدالله موقن: تاریخ هر قومی پیامد اسطوره‌های آن قوم است

یدالله موقن مترجم کتاب‌های «اسطوره دولت» و «فلسفه صورت‌های سمبولیک: اندیشه اسطوره‌ای» می‌گوید: بشر از همان آغاز تاریخ خود به ساختن اسطوره‌ها پرداخته است. نخستین کسی که اسطوره را به‌طور جدی مطالعه می‌کند جام باتیستا ویکو، فیلسوف ایتالیایی است.

مناظره‌ هایدگر و کاسیرر در فصلنامه علم و سیاست بابِل

فصل‌نامه علم و سیاست بابل که با تاکید بر انتشار متون کلاسیک شکل گرفته در شماره‌ تازه‌ خود سه متن کلاسیک را پیش‌کشیده است