به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسکانیوز؛ در این نشست ابتدا حسن میرعابدینی درباره کلیات رمان « پریرا چنین می گوید» صحبت کرد. حسن میرعابدینی نویسنده کتاب صدسال داستان نویسی در ایران گفت: با توجه به دانسته های ما تابوکی آثار صادق هدایت را به زبان فرانسه مطالعه کرده است. از این رو تاثیر آثار هدایت در آثار او مشهود است.

میرعابدینی افزود: داستان پریرا داستان مردی است که همسرش می میرد اما او در تمام رمان در اثر این رنج، مرگ همسر خود را باور نمی کند و در طول داستان شرح تمام جریانات زندگی با همسرش را جزء به جزء به یاد می آورد که این البته خاصیت داستان است و در واقعیت هیچکس نمی تواند اینهمه جزئیات را به یاد بیاورد.
وی همچنین با اشاره به شباهت این اثر با «چشمهایش» بزرگ علوی گفت: در این اثر مانند «چشمهایش» داستان یک قاب عکس مطرح است و این قاب عکس که تصویر همسر پریراست در سیر داستان نقش کلیدی دارد.

سپس محمدرضا گودرزی دیگر منتقد حاضر در این جلسه درباره این رمان گفت: این داستان یک داستان بلند و واقعگرای اجتماعی مربوط به سال های 1938 و حوادث کشور پرتقال است. تابوکی خود ایتالیایی است اما پرتقال را وطن دوم خود می داند و ترجیح داده در این رمان درباره حوادث دوره سالازار نخست وزیر دیکتاتور پرتقال بنویسد.

وی افزود: این داستان سیر تحول تدریجی روزنامه نگاری تندرو و محافظه کار است. داستان همان الگوی اسطوره ای را دارد که برای تشرف باید از نقطه ای به نقطه دیگر حرکت کرد. در این رمان شاخصه بازگشت اسطوره ها بسیار پررنگ است. رفتن پریرا به آب گرم نقطه آغاز همین حرکت است. ارتباط پریرا با تصویر زنش یک جریان اسطوره ای است. در اساطیر معتقدند هر جزء همان کل است و تصویر همان ذات است وبا تسلط پیدا کردن بر تصویر یک شخص می توانند خود فرد را تحت سلطه قرار دهند. ارتباط پریرا با تصویر بقایای همان اندیشه اسطوره ای است.

گودرزی ادامه داد: همچنین پریرا وجه منطقی–عقلانی اش را باز گذاشته و گاهی به ندانستن خود اعتراف می کند. این وجه ندانستن در داستان بسیار اهمیت دارد زیرا نشان می دهد به چند و چونی علت مندی واقف نیست و کاملا وجه روانشناسی دارد. یعنی یکسری مفاهیم را در ناخودآگاه قبول دارد اما در خودآگاهش به دلیل محافظه کار بودن آن را حاشا می کند. اما سیر داستان سبب می شود که پریرا محافظه کاری را کنار بگذارد.
این نویسنده افزود: در صفحه 101 این کتاب حرف از اظهار پشیمانی پریرا مطرح می شود. اما او نمی داند از چه باید پشیمان شود. شاید فقط از فکر پشیمانی خوشش آمده است. همین تردید و ندانستن ویژگی انسان سرگشته مدرن است. بحث گذشته گرایی در جوامع مدرن بسیار مطرح می شود زیرا گویی گریزی است از وضعیت حال و افتخاری است به گذشته.

همچنین وی با اشاره به ویژگی فنی این کتاب گفت: از لحاظ فنی بحث راوی در این متن برجسته است. نام کتاب یعنی پریرا چنین «می گوید» و نه پریرا چنین «گفت»، همین زمان فعل بسیار جالب است زیرا پایان داستان را باز می گذارد و ذهن خواننده را مشغول می کند که چه کسی راوی داستان است که در پایان مشخص می شود. در این کتاب ماهیت زبان ترکیبی است. و ایدئولوژی راوی در فرآیند گزینش کتاب دخیل است. یعنی ایدئولوژی تابوکی در انتخاب واژگان پریرا دخیل است. وقتی گفتار دیگری در اینجا پریرا در بافتی قرار می گیرد همواره در معرض بعضی تغییرات معناشناختی است که شیوه نگرش به جهان راوی را نشان می دهد. یعنی در اینجا تابوکی با پریرا یعنی راوی ناظر با راوی اصلی وحدت ایدئولوژیکی دارد. و اینجا این آمیختگی ارزش ادبی دارد.
همچنین در پایان جلسه مترجم این اثر گفت: درست است که این کتاب به مسائل سالازارو حوادث آن دوران مربوط می شود اما خود تابوکی این کتاب را به عنوان یک کتاب اگزیستانسیالیست مطرح کرده و جالب اینکه در ایتالیا این کتاب را خیلی سیاسی دانسته اند و چون در زمان برلوسکنی منتشر شد بسیاری این کتاب را به عنوان کتاب ضد برلوسکنی دانستند. و تابوکی در جواب آنها گفت که اگر اینطور باشد من فقط می توانم خوشحال باشم اما این قصد من نبوده است.

«کتاب پریرا چنین می گوید» نوشته آنتونیو تابوکی و ترجمه شقایق شرفی است. این کتاب را انتشارات خورشید در سال 1393 در 192 صفحه و با تیراژ500  منتشر کرده است.