به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ مجید مسچی از سال ۱۳۸۴ به عنوان مدیرعامل موسسه سینما شهر انتخاب شده و یک دهه است که به فعالیت خود در این سمت ادامه می دهد. فعالیت در این موسسه با بازسازی سالن های سینمایی در کشور آغاز و در نهایت به ساخت سالن های جدید و تجهیز سینماها به سیستم دیجیتال رسیده است.

با مجید مسچی مدیرعامل موسسه سینما شهر درباره روند بازسازی سالن های سینما و سیاست های جدید این موسسه به گفتگو نشستیم. این مدیر سینمایی معتقد است ساخت سالن های سینمایی در دل مجتمع های تجاری و استقبال بالای مردم از این سالن ها سبب شده تا بخش خصوصی تمایل بیشتری به ساخت سینما در مجتمع های خود داشته باشند.

وی همچنین براین باور است که با توجه به جغرافیای متفاوت شهری که در سراسر کشور وجود دارد نمی توان یک نقشه و چارچوب خاص برای ساخت و یا بازسازی سینماها داشته باشیم. او تاکید می کند که مهمترین شرط برای بازسازی سالن سینما این است که سینمای مورد نظر تبدیل به چند سالن شود، چرا که ساخت سینمای تک سالن با ظرفیت بالا توجیه اقتصادی ندارد.

مسچی در بخش دیگری از صحبت های خود تاکید می کند که دولت می تواند در شهرهای کوچک مجتمع های فرهنگی هنری بسازد و کاربری آن را در اختیار بخش خصوصی قرار دهد تا سینما بتواند در این شهرها رونق پیدا کند. او همچنین می گوید برخی از سینماداران نگاه سنتی نسبت به بازسازی سینماهای خود دارند و این مساله مانع بازسازی سینماها می شود، چرا که می ترسند سینمای آن ها از فروش مناسبی برخوردار نباشد.

با ما در بخش اول این مصاحبه همراه باشید:

*آقای مسچی یک دهه از فعالیت شما به عنوان مدیرعامل موسسه سینما شهر می گذرد و در دولت‌های مختلف هم کار کرده‌اید. با توجه به تغییر سیاست ها در سینمای ایران، تا چه اندازه سیاست های این موسسه نسبت به گذشته به خصوص در حوزه بازسازی سینماها تغییر کرده است؟

-سیاست این مجموعه نسبت به گذشته هیچ تغییری نکرده و همچنان بازسازی ساختمان سینماها و ساخت سالن های جدید در راس کار این موسسه قرار دارد؛ دو هدفی که باید به موازات هم انجام شود.

ساخت سینمای جدید به این معنا نیست که سالن های قدیمی باید تعطیل شوند و از طرفی دیگر سینماهایی بازسازی می شود که بعد از پایان کار شانس استقبال مردم از آنها بالا باشد و در این مسیر محل قرار گیری یا هان مکان جغرافیایی سالن در شهر و اینکه در کدام شهر قرار دارد، مدنظر قرار می‌گیرد.

این را هم باید بگویم که سخت گیری های ما برای استانداردسازی سالن های سینما نسبت به گذشته بیشتر شده است، به گونه ای که در حال حاضر سینماهای تک سالن را با حفظ شرایط موجود بازسازی نمی کنیم، در واقع یکی از شرایط ما برای بازسازی سالن سینما این است که سینما باید تبدیل به دو یا سه سالن و حتی بیشتر شود. بنابراین سینماهای قدیمی که بازسازی می شوند باید تبدیل به یک سینمای چند سالنه شوند زیرا از نظر اقتصادی ساخت سینماهای تک سالن جوابگو نیست و کاملا به ضرر است. دلیلش هم این است که سینما موظف است یک فیلم را به مدت یک ماه اکران کند در چنین شرایطی در هفته اول سینماروها این فیلم را می بینند و به مرور تعداد سینماروها در آن سینما کم می شود، بنابراین اگر سینما، سالن های بیشتری داشته باشد و هر هفته یکی از سالن ها فیلم خود را عوض کند، مخاطب به آن سینما جذب می شود.

از جمله این سینماها می توان به سینمای تازه بازسازی شده نیشابور اشاره کرد که در ابتدا تک سالن بوده و بعد از بازسازی به یک سینمای سه سالنه تبدیل شد و از دیگر سالن ها می توان به سینما عصر جدید اراک اشاره کرد که تبدیل به یک سینمای سه سالنه شده است.

*در طول روند بازسازی سالن های سینما با نهادهای مختلف نیز همکاری می شود؟

-بله، اما نوع همکاری ها کمی متفاوت است. روند بازسازی سالن های سینما شامل همه بخش هایی می شود که دارای سالن سینما هستند، در این راستا سینماهای بخش خصوصی، حوزه هنری و دولتی بازسازی می شود که با هرکدام از این بخش ها همکاری متفاوتی داریم، به عنوان مثال یکی از پروژه هایی که در دستور کار خود داریم، ساخت سالن سینمایی در تایباد خراسان رضوی است که تامین تاسیسات و بازسازی آن توسط شهرداری شهر انجام می شود و نصب تجهیزات برعهده موسسه سینما شهر است. سینمای فلسطین در همدان نیز با همکاری حوزه هنری انجام شده و قرار است تبدیل به یک سینمای ۲ سالنه شود.

*با توجه به رشد روند بازسازی سالن های سینما در کشور، پیش بینی می کنید بازسازی سینماها تا چه مدت ادامه خواهد داشت؟

-سینما محلی است که به دلیل استفاده زیاد و رفت و آمد بالا همیشه نیاز به بازسازی دارد و اینطور نیست که یک سالن ۵ سال پیش بازسازی شده باشد و دیگر نیازی به بازسازی نداشته باشد بلکه بعد از گذشت چند سال، حتما باید صندلی ها و دیگر تجهیزات سمعی و بصری آن تعویض شود، حتی سینماهای جدید نیز از این امر مستثنی نیستند که از آن جمله می توان به سینما آزادی تهران اشاره کرد که به تازگی و برای جشنواره فیلم فجر تجهیزات آن به روز شده و بخشی از آن بازسازی شد. به همین دلیل می توان گفت روند بازسازی سینماها یک روند ادامه داراست.

تا ۶ سال پیش و به مدت ۲۰ سال هیچ سالن سینمایی بازسازی نشده بود چرا که هیچ کس به فکر بازسازی سینماها نبود اما بعد از گذشت چند سال این مساله بین سینماها جا افتاده است.

*البته در همین چند سال اخیر و به ویژه در دوره ریاست آقای ایوبی بر سازمان سینمایی ساخت سینما در مجموعه های تجاری در دستور کار قرار گرفته که اتفاقا نتیجه‌بخش هم بوده است.

-در مورد سینماهای جدید باید بگویم که تعداد سالن های موجود در ایران به نسبت جمعیتی که در کشور زندگی می کنند بسیار کم است. برای حل این مساله باید فضاهای جدید ساخته شود.

الگوی موجود در همه جای دنیا این است که ۹۰ درصد سینماهایی که ساخته می شود در فضای تجاری هستند و می توان گفت در دنیا دیگر سینمایی وجود ندارد که فقط سینما باشد. در واقع واحدهای تجاری و سینما به یکدیگر کمک می کنند. در ایران نیز این مساله دنبال شده و بسیاری از سینماها در فضای تجاری ساخته شده و توانسته‌اند با موفقیت همراه باشند.

نسل جدید سینماهایی که در کشور در حال ساخت است در مجموعه های تجاری هستند. در تهران نیز مجموعه تجاری های مختلفی در حال ساخت است که سینما دارند، از جمله آن می توان به مجموعه تجاری در منطقه ۲۲ با ۱۲ سالن و در خیابان معلم با ۶ سالن اشاره کرد. در واقع سرمایه گذاران به این نتیجه رسیده اند که سینما می تواند در رونق مراکز تجاری تاثیرگذار باشد و خود نیز از این روند استقبال می کنند.

*قانع کردن بخش خصوصی برای سرمایه گذاری در ساخت سالن های سینما درست زمانی که بسیاری بر این باور بودند که گیشه سینمای ایران از فروش مناسبی برخوردار نیست بسیار سخت بود. چگونه بخش خصوصی برای ورود به این بخش راضی شد؟

-بخش خصوصی زمانی در این حوزه ورود پیدا کرد که به این نتیجه رسید این کار برای او سودآور است، در چنین شرایطی سینما باید به قدری جذابیت داشته باشد که سرمایه گذار به این نتیجه برسد که ساخت سینما در کنار مرکز تجاری می تواند سودآور باشد، در گذشته اهالی سینما در مصاحبه های خود می گفتند که سینما در حال ورشکستگی است این درحالی است که خیلی از آنها ماشین های خوب و گرین کارت داشتند در چنین شرایطی بود که سرمایه گذاران تمایلی به ورود در این حوزه نداشتند.

خوشبختانه سرمایه داران در این سال ها به نتیجه رسیده اند که سرمایه گذاری در سینما می تواند توجیه اقتصادی داشته باشد. مساله جالب این است که مجتمع های تجاری که در حال ساخت است به این جمع بندی رسیده اند که هایپرها در مجموعه های تجاری چندان سود ندارد و ترجیح می دهند به جای آن سینما بسازند، به گونه ای که برخی از این مجموعه ها هایپرهای خود را جمع کرده و سینما می سازند چرا که تعداد مراجعه کنندگان به سینما که به دیگر بخش های مجموعه تجاری سود می رسانند بیشتر است.

برای جذب سرمایه گذار بخش خصوصی باید شرایطی را فراهم کرد که برای سرمایه گذار سود هم داشته باشد. البته محدودیت های بسیار زیادی در این زمینه وجود دارد و فکر می کنم ما تنها کشوری هستیم که فیلم خارجی در سینماهای خود نشان نمی دهیم، در واقع هیچ کشوری وجود ندارد که فیلم آمریکایی در سینماهای خود نشان ندهد و اقتصاد سینمای آن بچرخد. اگر یک سینما فیلم های روز آمریکایی را نمایش دهد، بی شک معادلات اقتصادی آنها خیلی راحت تر حل می شود. ما در حال حاضر به دلیل همین محدودیت ها باید تلاش بیشتری برای اقتصادی شدن یک پروژه سینمایی داشته باشیم. البته این مساله از یک جهت بسیار خوب است و آن این است که آثار تولیدی در سینمای ایران به خوبی فروش می رود چرا که رقیب سرسخت خارجی ندارند.

*طرح ساخت سینما در مجتمع های تجاری می تواند در همه شهرهای کشور جوابگو باشد؟

-ما به دلیل اختلاف درآمد مردم در شهرهای بزرگ و کوچک و حتی بخش های مختلف یک شهر، الگوهای یکسانی نداریم و نمی توانیم الگوی ساخت سینما در شهرهای بزرگ و پرجمعیت را در شهرهای کوچک تر اجرایی کنیم، چرا که درآمد مردم و نحوه سرمایه گذاری در هر شهر متفاوت است اما به نظر می رسد که الگوی مجتمع های تجاری در شهرهای بزرگ و برخی از مراکز استان ها جوابگو است. البته باید برای شهرهای کوچک راه های دیگری برای ساخت سینما جستجو کرد.

در شهرهای کوچک باید نقش دولت پررنگ تر شود. البته در کنار حمایت استانداری و شهرداری ها راه های دیگری هم وجود دارد که می توان از آن استفاده کرد. این نهادها می توانند در ساخت سینما، تئاتر و گالری مشارکت داشته باشند و بهره برداری را به بخش خصوصی واگذار کنند و تنها نگران حقوق پرسنل، آب و برق و نگهداری ساختمان باشند. اما اگر انتظار داشته باشیم که بخش خصوصی در یک شهر کوچک زمین بخرد و سرمایه گذاری کند و یک گالری بسازد و از محل در آمدهای گالری سرمایه خود را بازگرداند باید بگویم این یک آرزو است. حلقه مفقوده ای که در این بین وجود دارد این است که در جایی که دولت سرمایه گذاری می کند و مجتمع فرهنگی می سازد خودش هم از آان بهره برداری می کند در چنین شرایطی روحیه دولتی در اداره مجتمع جاری می شود و مجتمع مورد نظر مجتمع فعالی نمی شود و نمی تواند نیازهای مردم را جواب دهد چرا که نیازهای مردم با آن دستورات سیستم دولتی متفاوت است. به عنوان مثال ممکن است مردم از یک فیلمی خوششان بیاید که بخش دولتی از آن خوشش نیاید در حالی که باید کالایی ارائه شود که مردم از آن خوششان بیاید.

دولت با توجه به اینکه نگران حقوق پرسنل و نگران بازگشت سرمایه خود نیست می تواند در مراکزی که مدیریت آن را برعهده دارد هر آنچه را که می خواهد ارائه کند اما بخش خصوصی باید کالایی ارائه کند که مردم آن را بخواهند. این پارادوکس را می توان این گونه حل کرد که سرمایه گذاری از سوی دولت انجام شود و بهره برداری توسط بخش خصوصی انجام شود، البته این روند در کشور کند پیش می رود به عنوان مثال مجتمع های فرهنگی داریم که بهره برداری سینماهای آن توسط بخش خصوصی انجام می شود، حتی در برخی از مجتمع ها شیفت بعد از ظهر به بخش خصوصی ارائه شده است.

همچنین نمایش دیجیتال فیلم یک حسن دارد و آن این است که صاحبان فیلم دیگر هزینه ای برای کپی فیلم پرداخت نمی کنند. در گذشته نزدیک به ۳ میلیون تومان هزینه کپی پرداخت می شد و هیچ سالنی توجیه اقتصادی مناسبی برای کپی فیلم ها نداشت چرا که اگر صاحبان فیلم می خواستند ۳ میلیون تومان هزینه کپی فیلم را پرداخت کنند یک سینما حداقل باید ۱۰ میلیون تومان فروش داشت اما در حال حاضر مجتمع ها این قابلیت را دارند که چند فیلم را نمایش دهند و دیگر محدودیت های قبل وجود ندارد. البته بعضی از مجتمع ها در برابر واگذاری به بخش خصوصی مقاومت و فکر می کنند که اگر بهره برداری مجتمع را به بخش خصوصی بدهند اقتدار آنها از بین می برند. این بخش ها کم کم باید یاد بگیرند که اقتدار به این معنا نیست که بهره برداری این مجتمع ها در اختیار بخش خصوصی باشد و یا در اختیار مدیران دولتی.

ادامه دارد...