به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا؛ لوچیانو پاواروتی متولد 12 اکتبر 1935 فرزند «فرناندو پاواروتی» نانوا و خواننده‌ی اپرا و «آدل ونتوری» کارگر کارخانه‌ی سیگارسازی بود که براساس گفته‌های «پاواروتی» زندگی سخت و فقیرانه‌ای را در دو اتاق آپارتمانی در شهر مودنا داشتند.

«پاواروتی» پس از این‌که نتوانست به رویایش یعنی تبدیل شدن به دروازه‌بان فوتبال برسد، هفت سال تحت آموزش خوانندگی قرار گرفت و در این دوره، تأثیر فراوانی از پدرش گرفت که صدای تِنور ( Tenor - نام بازه‌ای از صدا در موسیقی و گونه‌ای از صدای مردانه در خوانندگی و اپرا) خوبی داشت و علاقه‌ی شدیدی نیز به صدای تنور «جوزپه دی‌استفانو» و «ماریو لانزا» خوانندگان مشهور اپرا داشت و در نهایت، توانست اولین نقش حرفه‌ای‌اش را سال ۱۹۶۱ میلادی با عنوان رودولفو (اپرای خواننده‌ی دوره‌گرد) اثر «جاکومو پوچینی» در سالن اپرای «رجیو امیلیا» اجرا کند.

با اجرای این نقش، نام او به‌عنوان خواننده‌ی اپرا رسمیت یافت و در سال ۱۹۶۵ توجه «ساترلند» خواننده‌ی سوپرانوی استرالیایی را به خود جلب کرد و سپس همراه او به استرالیا رفت و چیزهای زیادی درباره‌ی تنظیم صدا و آوازخوانی از «ساترلند» که سه سال هم از او کوچکتر بود فرا گرفت و در اپراهای «خوابگرد» اثر «وینچنزو بلینی» و «فریب» اثر «جوزپه وردی» با هم همکاری کردند.

«پاواروتی» از سال ۱۹۷۰ حضور گسترده‌ای در سالن‌های مشهور سراسر جهان پیدا کرد و کنسرت‌ها و نمایش‌های بی‌شماری را از جمله در استادیوم‌های چندهزار نفری اجرا کرد.

وی سپس در گروهی به نام «پاواروتی و دوستان» که در آن، خوانندگان مشهور بین‌المللی پاپ دنیا از جمله «برایان آدامز»، «آناستازیا»، «سلین دیون»، «التون جان»، «اریک کلاپتون»، «انریکه ایگلسیاس»، «ریکی مارتین»، «استینگ» حضور داشتند، کنسرت‌های خیرخواهانه‌ی زیادی را برای کمک به کودکان جنگ‌زده اجرا کرد.

او در سال ۱۹۹۰ همراه با «خوزه کارراس» و «پلاسیدو دومینگو» دو خواننده‌ی تنور اسپانیایی گروهی را تحت عنوان سه تنور تشکیل دادند و در فینال جام جهانی فوتبال، یک کنسرت تلویزیونی را در رم اجرا کردند که سال بعد، جایزه‌ی گرمی را از آن خود کرد.

این تیم سه نفره، محبوبیت زیادی یافت و در مناسبت‌های مختلف از جمله مراسم فینال جام جهانی لوس آنجلس در ۱۹۹۴، پاریس در ۱۹۹۸ و یوکوهومای ژاپن در ۲۰۰۲، برنامه اجرا کردند و آلبوم آن‌ها از جمله‌ی پرفروش‌ترین آثار کلاسیک جهان محسوب می‌شود.

«لوچیانو پاواروتی» زندگی‌نامه‌ی خود را با عناوین «پاواروتی: داستان خود من» در سال ۱۹۸۱ و «پاواروتی: دنیای من» در سال ۱۹۹۵ منتشر کرد و در ۱۳ مارس ۲۰۰۴ در سالن متروپولین نیویورک با اجرای آخرین برنامه‌اش رسما از دنیای اپرا خداحافظی کرد.

او که از سال ۲۰۰۶ به‌خاطر سرطان لوزالمعده تحت درمان بود،‌ در ساعت ۵ بامداد روز پنجشنبه، ۶ سپتامبر در خانه‌ی شخصی‌اش در شهر مودنا درگذشت تا دنیای موسیقی برای همیشه با یکی از ماندگارترین تنورهای تاریخ خداحافظی کند.