به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ داریوش رحمانیان اظهار کرد: از آغاز هنگامی که دوربین اختراع شد، خواه ناخواه، رسالت ثبت تغییرات برای دوربین و عکاسی برای اتفاق‌هایی که در حال افتادن بود، تعریف شد. برخی دوربین را چشم مدرنیته لقب دادند و دوربین در بزنگاه‌های خاص تاریخی که نیاز بود اختراع شد.

این پژوهشگر تاریخ بیان کرد: در عصر مدرن با تحرک شدید تاریخ مواجه‌ایم و تاریخ قرن بیستم نسبت به قرون قبلی دگرگونی، گستردگی، عمق و شتاب بیشتری دارد. روند نوسازی و مدرنیزاسیون مساوی با فروپاشی شکل‌ها و ساختارهای سنتی بود و دوربین و عکاس این رسالت را بر عهده گرفتند که پیش از فروپاشی جهان سنتی آن را ثبت و نگهداری کنند تا برای آیندگان باقی بماند.

این استاد تاریخ دانشگاه تهران در ادامه افزود: مخترعان دوربین عکاسی «لویی داگر» فرانسوی و «هنری فاکس تالبوت» بودند که تالبوت نخستین کتاب مصور را همراه با ۲۴ عکس در ۶ جلد بین سال‌های ۱۸۴۴ تا ۱۸۴۶ با نام «قلم طبیعت» تهیه و تدوین کرد و به چاپ رساند. وی تعبیر «زخم زمان» را به کار برد که منظورش تغییراتی بود که در طول زمان بر ساخته‌های دست بشر مانند بناها و آثار معماری ایجاد می‌شوند.

وی اظهار کرد: معمار کلیسای نوتردام در فرانسه هنگام بازسازی از عکاسان فرانسوی خواست تا پیش از تغییرات، شکل قدیمی آن را ثبت کنند. مثال‌های بسیاری وجود دارد. تا زخم زمان را مرهمی بگذارد و به عنوان سند به دوره‌های بعد انتقال دهد. در دوره قاجار عکاسان بسیاری به ایران آمدند که «ارنست هولستر» یکی آن‌ها بود و عکس‌های ارزشمندی از جامعه سنتی ایران تهیه کرد. همچنین عکاسان ایرانی دوره قاجار نیز مجموعه‌های ارزشمندی بسیاری بر جای گذاشتند.