به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ عصر روز گذشته چهارشنبه ۳۰ اردیبهشت اولین نشست از سلسله نشست های آسیب شناسی سینمای ایران با عنوان بررسی مدیریت سینمای دهه ۶۰ ایران با حضور سینماگران برگزار شد که رخشان بنی اعتماد کارگردان سینما به عنوان یکی از سخنرانان آن گفت: سینماگرانی مانند من در این دهه وارد سینما شدند و فعالیت حرفه ای خود را آغاز کردند آنچه که بعد از این دوران اتفاق افتاد چاره ای غیر از این برای ما نمی گذارد که دهه ۶۰ را با دیگر دوران های سینمای قیاس کنیم.

این کارگردان توضیح داد: این گونه نبود که ما در دهه ۶۰ خوشحال باشیم و راحت فیلم بسازیم، بلکه در آن دوران ما بحث و جدل و گفتگو هم داشتیم اما فرق اساسی که در آن دوران وجود داشت این بود که ما احساس می کردیم در مرحله شکل گیری سینما هستیم و همین مساله سبب می شد که بدانیم دعوایی که میان فیلمسازان یا مدیران انجام می شود برای شکل گیری سینما است.

وی بیان کرد: مدیران سینمایی در آن دوران تلاش بسیاری کردند و متاسفانه افتخارات آنها نصیب کسان دیگری شد. این در حالی است که مدیران سینمای دهه ۶۰ ایران به دنبال سهم خواهی نبودند.

کارگردان فیلم «روسری آبی» ادامه داد: در دهه ۶۰ زمانی که با محمد بهشتی جلسه داشتیم او به صورت غیر مستقیم چشم اندازی که برای سینما ایران در نظر گرفته بودند به ما بیان می کرد و ما با عنوان سینماگر به فکر فرو می رفتیم و به این می اندیشیدیم که به چه مسائل دیگری در حوزه سینما و تولید فیلم می توانیم بپردازیم. اگرچه مدیران و فیلمسازان در دو طرف میز قرار داشتند اما یک جا را نگاه می کردند اما امروز هم سینماگران و هم مدیران نگاه خود را گم کرده اند.

فرهنگ نیازمند سیاست گام به گام است

جواد طوسی منتقد سینما نیز در این نشست بیان کرد: در حوزه فرهنگ تجربه سیاست گام به گام لازم است. در شرایط جابجایی ارزش ها که محمل مناسبی را برای فرهنگ و هنر بخصوص سینما قائل نبود یک اتاق فکری شامل افرادی مانند فخرالدین انوار، اسفندیاری و محمد بهشتی به وجود آمد که با وجود جهان بینی مشترکی که داشتند شرایط سینمای ایران را تغییر دادند. بر همین اساس سقف تولیدات اولیه سینمای ایران در دهه ۶۰ از تولیدات کم به تولیدات زیاد افزایش پیدا کرد. در این دوران بخشی از مضامین در حوزه تولیدات سینمایی به سمت تولیدات سینمای انقلاب هدایت و در سال های ۶۵، ۶۶ و ۶۷ گونه های مختلف سینمایی در این زمینه تولید شد. همچنین بر اساس برنامه ریزی های مناسب سینمایی شاهد بودیم که بنیاد سینمایی فارابی از تولیدات متفاوتی حمایت کرد و در کنار آن نهادهای دیگر مانند بنیاد مستضعفان و حوزه هنری نیز دست به تولیدات مختلفی در حوزه سینما زدند.

وی ادامه داد: ما امروز دهه ای را مرور می کنیم که جنگ در آن رخ داده است و در چنین شرایطی به سینمای اجتماعی کمتر بها داده شده بود که البته این مساله به دلیل اقتضائات آن زمان بود و به دلیل وجود شرایط جنگی و شرایطی که در جامعه حکمفرما بود مساله سینمای اجتماعی کمتر دیده می شد. متاسفانه در سال های اخیر شاهد تولیداتی هستیم که نشان دهنده بی ضابطه گی و نداشتن نگاه مدیرانه در سینما است.

در ادامه خسرو دهقان منتقد سینما گفت: در دهه ۶۰ منتقدان سینما نقدهای تندی می نوشتند اما هیچگاه هیچ کس به ما چیزی نگفت و این دوره مدیریت در طول زندگی کاری من دوره متفاوت و جذابی بود.

امروز سینماگران از مدیران مراقبت می کنند

سیروس الوند کارگردان سینما در ادامه این نشست بیان کرد: در دهه ۶۰ مسئولان از فیلمسازان مراقبت می کردند اما امروز فیلمسازان هستند که از مسئولان مراقبت می کنند. یکی از اصطلاحاتی که این روزها باب است این است که مراقب باشید سر ایوبی بلایی نیاید. در آن دوران مدیران مراقب مسعود کیمیایی بودند که او توانست از تیغ و ابریشم به سرب برسد.

وی بیان کرد: یکی از نقاط ضعف دهه ۶۰ این بود که درجه بندی سینما بر اساس آدم ها صورت می گرفت اما نکته مهم در این دهه این بود که با حفظ سینماگران قبل از انقلاب سینماگران جدید را هم حمایت کردند و این مساله بسیار مهم است. سینمای ایران قبل از انقلاب ورشکسته شده بود و در سال ۵۶ تنها شش فیلم در سینما تولید شد که «سوته دلان» علی حاتمی از جمله این فیلم ها بود.