به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ مسعود احمدیان نویسنده فیلمنامه «سیانور» به مناسبت سالروز شهادت مجید شریف واقفی در روز ۱۶ اردیبهشت ماه، یادداشتی نگاشته و درباره روند نگارش فیلمنامه و ساخت اثر توضیحاتی ارائه داده است. فیلم «سیانور» درباره مجید شریف واقفی از رهبران سازمان مجاهدین خلق است که توسط دیگر اعضای سازمان به خاطر تعلقات اسلامی‌اش روز ۱۶ اردیبهشت ماه سال ۱۳۵۴ به شهادت رسید. بعد از انقلاب اسلامی، دانشگاه آریامهر تهران به یاد او دانشگاه صنعتی شریف نام گرفت.

یادداشت احمدیان بدین شرح است:

«به‌نام خدا

بر سر اصول و اعتقادات راستین و انسانی ایستادن، ابتدا، ممکن است امری شعاری تلقی گردد ولی وقتی همین پایداری تا پای مرگ و زندگی پیش برود، نه تنها مفاهیمی فراتر از شعار می‌یابد بلکه هنگامی صبغه‌ دینی بگیرد، گویی، دریچه‌های دیگری نیز گشوده می‌شود.

زندگی و عملکرد شهید مجید شریف‌واقفی، مصداق بارز اصول‌گراییِ مصلحانه است. مجید شریف‌واقفی مثل تمامی شهدا، پا بر زمین داشته و نگاه به ملکوت.

او در دهه‌ پر اختناق ۵۰، با شنیدن زمزمه‌های موذیانه انحراف، بسان تمامِ مصلحان تاریخ، با تکیه بر اندیشه و استدلال، در پیِ علاج برآمد، حال آنکه، منحرفان نیز، بسانِ مواردِ مشابه تاریخیِ خود، سِلاحِ حذف و سلب را پیش گرفتند.

۱۶ اردیبهشت سال ۵۴ پس از ۲ سال طرد و انزوا و بایکوت، اعضای مرکزیت سازمان مجاهدین خلق، نتوانستند یا نخواستند، آوایِ ملکوتی لکم دینکم ولی دین را که مانیفست مجید شریف‌واقفی در قبال جریان اپورتنیستی بود، بشنوند.

تو گویی، در آستانه چهلمین سالگرد شهادت او، روح پر فتوحش، رضایت داد تا گوشه‌ای از شجاعت و مظلومیتش در فیلم «سیانور» بر پرده‌ سینما، پرتوافکنی کند.

پس از سال‌ها تحقیق و پژوهش، پیرامون زندگی‌اش ـ نه در حد و شأن واقعی‌اش بلکه با تکیه بر بضاعت‌های اندکمان، فیلمنامه «سیانور» نوشته شد.

تهیه‌کننده‌ شجاع سینمای ایران، سید محمود رضوی، با اغماض اولیه ولی با ارائه‌ نقطه نظرات راه‌گشا، آن را دلنشین یافت و با دغدغه‌هایش هم‌سو دانست. او بود که توانست کارگردان جوان، آینده‌دار، خوش‌ذوق و در عین حال سخت‌گیری مثل بهروز شعیبی را راضی کند تا «سیانور» را بسازد. به اعتبار این دو مرد، مجموعه‌ای از بهترین‌ها و حرفه‌ای‌ترین شخصیت‌های سینمای ایران گردِ هم آمدند و هر کدام بنا بر تخصص و دلسوزی که داشتند با همدلی و همراهیِ که از جنس دیگری بود، به ارتقای فیلمنامه، کمک شایانی کردند.

«سیانور» ادایِ دینی است به اخلاص، زلالی و صداقت مجید شریف‌واقفی و همرزم وفادارش، مرتضی صمدیه لباف؛ دو بزرگواری که در تاریک‌ترین و دردمندترین شرایط روزگار، به نسل خود و آیندگان، نوید ایامی را ‌دارند که می‌توان، بدون استفاده از اسلحه و سیانور، همچنان، انسانی زندگی کرد، انسانی اندیشید، انسانی مُرد و انسانی به ملاقات پروردگار شتافت.»